Update Nov 2014

Beste mensen, het is een tijd lang stil geweest op dit blog. We zijn langzamerhand verschoven van een leven als Hollander in Australie naar een geintergreerd leven in deze Australische maatschappij. Werk, gezin, tuin, vrienden maken dat we een druk bestaan hebben hier in Stokers Siding. Maar niet alleen druk, ook mooi! GJ’s ouders zijn overgekomen sinds September en vliegen binnenkort weer terug naar NL. Ook zijn zus en ons neefje Tjalle kwamen over voor 2 weken. Was een bijzondere tijd om als familie met elkaar te zijn.
Ik denk dat we ook niet zoveel schrijven omdat we sommige dingen al bijna gewoon vinden. Het bezoek van mijn zus maakte nog eesn duidelijk dat we ws gewoon gewend zijn geraakt aan Australische manier van bestaan! Alhoewel… Als Annemieke een giftige slang weet te bedwingen op een broeierige voorjaars middag is het echt wel even duidelijk dat we toch nog moeten wennen als vreemdelingen in een nieuw land. En de hitte blijft ook overweldigend voor sommigen van ons (op moment van schrijven parelt het zweet overall naar beneden met 35 graden! Abel is intussen een kleine avonturier geworden. loopt gerust hele afstanden weg, alleen. Zover dat we hem zoek waren en hij op Hosanna bleek te zijn. Hek uit, weg over, brug over en 300 m verder naar de stallen gegaan.
De kinderen proberen intussen allemaal het surfen onder de knie te krijgen en we genieten van de mooie stranden nu het warm wordt. Onze tuin is uitgebreid met een stuk weiland waarin we een moestuin hebben aangelegd in ‘raised gardenbeds’ met de materialen die we maar konden vinden.

Bij deze de foto’s van afgelopen maanden: https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/Nov2014?authkey=Gv1sRgCMH92pKw-vDYmwE#

Groeten uit Australia

Na 3 jaar en 4 maanden….

Na 3 jaar en 4 maanden hebben we vandaag een mijlpaal bereikt. Vandaag kregen we bericht van de immigratiedienst in Australie dat we permanent in Australie mogen verblijven!
Een enorme opluchting en fantastisch nieuws!
We danken God!

Zomer 2014

Het is al een tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen. En eindelijk vind ik een moment om een bericht te typen dat iets vertelt over hoe het ons nu vergaat.

De zomer is hier bijna afgelopen. Een herfst hebben we niet echt, dus we zien uit naar de winter. Kan de open haard weer aan en kunnen we weer truien dragen!

Sinds eind November ben ik afgestudeerd en werk ik full-time op Hosanna als general manager. Geen ritjes meer naar de univeristeit, geen essays meer te schrijven of examens te maken; het scheelt behoorlijk in ons dagelijkse ritme dat nu een stuk meer ritme heeft.

Eind februari hebben we onze visum aanvraag ingediend om hier te kunnen blijven. Momenteel verblijven we op een ‘bridging visum’ totdat er een uitslag komt over onze visum aanvraag. We verwachten de uitslag uiterlijk in Oktober 2014.

Als gezin genieten we van ons leventje hier. Homeschooling, leuk werk, een prachtige plek maken dat we iedere dag met dankbaarheid ontvangen. We weten ons gedragen in ons leven door God en kunnen van die kracht uitdelen aan de mensen om ons heen.

Tegelijkertijd hebben we deze zomer veel meegeleefd met onze vrienden en familie in NL. Ziekte maakte het lastig om zo ver weg te zijn en er niet fysiek kunnen zijn voor hen. En ook voor jezelf is het lastig als de afstand je beperkt in het vorm geven aan je gevoelens.

 

De kinderen groeien hard. Roos is echt een tiener aan het worden. Roos is erg creatief en haakt tegenwoordig zelf haar eigen knuffels of naait met de naaimachine, met hulp van mamma, een tas in elkaar. Annejet volgt haar snel. Zij speelt erg veel op haar ukelele en zingt daarbij. Okke is altijd in voor ACTIE!!! Het liefst s ochtends vroeg. Meehelpen met koeien verplaatsen doet hij graag en goed! Alle drie hebben we deze zomer het surfen ontdekt! Vrienden kunnen goed surfen en hebben extra boards zodat we soms een ochtendje op het strand afspreken.

Abel tot slot is net gaan lopen. Hij gaat nog steeds makkelijk van hand tot hand. Eet van alles wat, doet overal aan mee en zijn eerste en favoriete woord is nog steeds “KOE”!

In deze link hebben we een webalbumpje geplaatst.

 

 

Groeten uit Australie.

 

Kerstgroet uit Australie

Nu bijna 3 jaar geleden vierden we Kerst en Oud & Nieuw nog in Nederland. Drie jaar later kunnen we een visum aanvragen om in Australie te mogen verblijven. We hebben een baan en inkomen en bevinden ons temidden van een gemeleerde groep vrienden, kennissen en we ontmoeten altijd nieuwe mensen. We leven in een simpel huisje in een prachtige omgeving, drinken onze eigen koeienmelk en hebben een strand altijd in de buurt.
We hebben een groep waarmee we een ‘community of faith’ vormen in Mullumbimby. Zeg maar een soort kerk, maar dan zonder gebouw of teveel formaliteit.

Annemieke homeschooled de kinderen. Dit betekent dat de kinderen thuis les krijgen. Vaak gewoon aan de keukentafel en enkel in de ochtend. Voor Okke is het allemaal nog vrij makkelijk, maar Roos moet echt ‘studeren’. In de middag wisselen ze spelen af met zwemmen of creative activiteiten. En soms wordt alles gecombineerd: Als je over wolken leert, kun je erop uit gaan om de verschillende wolken te onderzoeken, ze te tekenen en af te koelen in het water!
Onderweg naar Mullumbimby op zondag kunnen we ook een langere binnendoor weg nemen door Mt Jerusalem National Park waar we een ‘waterhole’ weten te vinden. Even een sprong in koud water om af te koelen.
Soms spreken we ook af met andere mensen op het strand. We kennen inmiddels ook een ander gezin dat homeschooled en als je als moeder in de wereld top hebt gesurfd, is surf-les snel geregeld! Okke heeft de smaak te pakken. We zullen vaker af moeten spreken op Rainbow beach!
De kinderen zijn allemaal enorm ontwikkeld in de afgelopen 3 jaar. Roos is een grote en sterke meid geworden die graag zelf speelt, tekent, verhalen schrijft of met Okke speelt. Annejet is het eerste aanspreekpunt voor Abel. Ze is altijd snel in buurt. Annejet is ook degene die het eerste vriendjes heeft gemaakt op Hosanna met nieuwe kindjes. Okke is onze echte jongen. Als eerste in het water, als eerste van de hoge duikplank, als eerste in de top van de boom geklommen etc etc. Okke kan ook goed alleen spelen en bovendien is hij enorm creatief. Hij rommelt wat aan met houtjes, lijm en touw en komt wat later terug met een zelfgebouwd schip of vliegtuig. Lego is voor allen een favoriet. Een andere favoriet van alle kinderen zijn de Donald Duckjes uit Nederland. We kunnen wel zeggen dat dankzij Donald Duck al onze kinderen nu Nederlands kunnen lezen.
En dan Abel nog. Nu al 9 maanden. Hij is een makkelijk kind. Geniet van alle aandacht, gaat van hand tot hand. Wordt vertroeteld door vrijwilligers van over de hele wereld. Abel kruipt nog niet, vind zitten genoeg en staat ook graag. Het lopen zal er ook wel aan komen in de komende maanden. Abel slaapt gelukkig sinds een paar weken goed door de nacht waardoor we zelf ook een goede nachtrust hebben gekregen.

Annemieke heeft een zwaar jaar achter de rug. De homeschooling in combinatie met de geboorte van Abel en mijn drukke werk en universiteit maakten het niet eenvoudig. Gelukkig is de grootste drukte voorbij omdat ik mijn universitaire opleiding af heb gemaakt. Ook de ontwikkeling van een sociaal netwerk om je heen is waardevol in zo’n tijd.
Zelf ben ik erg blij dat de uni afgelopen is. Een ding dat van mijn bordje af is. Op Hosanna werken als general manager is een leuke baan met gevarieerd werk. Ik heb veel geleerd over het structureren van processen en het verdelen van aandacht en stellen van prioriteiten. Het gemiddelde Australische huishouden heeft nog weinig te klagen op financieel gebied en we kunnen nog redelijke omzetgroei behalen met Hosanna Farmstay. De komende 2 jaar blijven we werken bij Hosanna en verdienen we zo ons permanent residency!
De decembermaand stond voor ons in het teken van tal van festiviteiten. We vierden de grootse bruiolft van Manu (zoon van Alex) op Hosanna en daarnaast staat december al geheel in teken van Kerst. Voor ons Nederlanders konden we de gelegenheid niet voorbij laten gaan om Sinterklaas te vieren met andere Dutchies uit ons gebied. En thuis natuurlijk een enkel pakketje! Maar het blijft gek om de Decembermaand te beleven met 30+ graden.
Nu in het midden van december zijn we de drukte even ontvlucht en houden we vakantie ten zuiden van ons. We konden verblijven in een huisje in Stuarts Point en gaan daarna met vrienden uit Mullumbimby in Tahlee verblijven.
We zijn enorm gezegend met voorziening in velerlei opzicht! We hebben drie zware jaren achter de rug en zijn gezond, hebben werk en inkomen, een dak boven ons hoofd en genoeg eten op tafel! We zijn in de afgelopen maanden en weken op verschillende manieren geconfronteerd met mensen waarbij kanker is vastgesteld. Mijn eigen vader ondergaat momenteel een chemokuur, maar er zijn ook mensen bij uit onze kring hier in Australie en in NL waarbij de ziekte minder goed te behandelen is. Dit zijn momenten waarbij het lastig is dat je zover weg bent bij elkaar. Deze heftige berichten maken ons nederig en dankbaar voor wat we wel hebben.
We wensen iedereen een fijne kersttijd toe. Immanuel, God is met ons.

Voor wat foto’s van de afgelopen weken klik hier

Een warm voorjaar

September breekt alle warmte records sinds jaren en geeft ons prachtig weer dat we in NL zouden benoemen als “hittegolf”. En ook al zijn we redelijk gewend geraakt aan het klimaat… De eerste keer dat de 30 weer gehaald werd wisten we: er is geen weg meer terug. De winter is voorbij en het wordt alleen maar warmer.

De afgelopen weken zijn mooie maar drukke weken geweest. De universiteit, laatste semester, vraagt veel tijd en Hosanna blijft het goed doen en trekt meer en meer klanten!

Ondertussen hebben we ‘groen licht’ van de autoriteiten in de regio om mijn baan op Hosanna te kunnen sponsoren. Hosanna mag hiervoor een niet-Australier contracteren, die GJ heet!
Dit positieve advies is een belangrijker stap voor de aanvraag van het visum. Opnieuw vraagt deze stap veel papierwerk waar we ons in vast zullen moeten bijten.

Bijna 3 jaar geleden vertrokken we uit Nederland. We weten ons nog steeds gedragen door onze roeping hier. God zorgt voor ons op bijzondere wijze en zegent de weg die we gaan. Tegelijkertijd weten we dat voor God ‘goed’ niet het zelfde is als ‘makkelijk’ of ‘comfortabel’. Onze passie blijft het ontvangen van mensen en het mee reizen met mensen op hun weg. Vrijwilligers van Hosanna, gasten van Hosanna, kennissen of oud wwoofers kunnen hun plek vinden in ons gezin. Dat maakt het wat chaotisch en vaak onverwacht, maar wel bijzonder en verrijkend voor iedereen.
Zo kregen we vorige week zomaar een mogelijkheid om op vakantie te gaan. Een gast met wie we in gesprek raakte bood ons zijn huis aan op de Gold Coast met gift toe! Hoewel ik nog wel uni en wat verplichtingen had op Hosanna konden we zo genieten van het strand en ‘life in suburbia’.

De foto’s laten natuurlijk maar een stukje van ons leven zien. We genieten van het strand en dat blijft soms maagdelijk in Australie! We hebben afgelopen maand Roos’ 10e verjaardag gevierd en ik heb met de 3 kinderen in een afgelegen hut op Hosanna gebivakkeerd! Dit keer ook wat foto’s van onze geloofsgemeenschap (‘simple church’) in Mullumbimby. Een groep vrienden die we het liefst vaker zien dan alleen op zondag.

Verschillenden van ons zijn wat ziekig (Okke heeft ws een parasiet en Annejet lijkt ook iets dergelijks te hebben). Abel gaat prachtig, slaapt eigenlijk overal, zit graag in zijn stoel en eet van alles mee wat er op tafel ligt. Hij is een makkelijk ventje dat veel blijdschap geeft!

Foto’s

Winter in Stokers Siding

Een kort bericht ten teken van leven van het Bouwman gezin in Australie. De winter betekende voor ons een tijd van mooi weer en koude nachten. Maar vooral wat meer droogte na alle regen en modder. We konden in Juli eventjes er tussenuit. Heerlijk om even weg te zijn van de plek die al je energie kan vragen… Andere mensen ontmoeten, en bekenden weer terug zien! Het was fantastisch om nu ook met Abel er op uit te kunnen gaan! We hebben Sherwood Cliffs bezocht (vlakbij Coffs Harbour) en daarna zijn we naar Tahlee gegaan, http://www.tahlee.org Tot slot zijn we nog een nachtje bij kennissen geweest in Bellingen. Kortom veel rijden, van allerlei plekken en mensen ontmoet en genieten van een gezamenlijk avontuur.
De kinderen hebben gezwommen in de koude winterzee… We hebben een commune bezocht van oude hippies, een man woonde al voor 20 jaar in een boom. Gelukkig konden wij verblijven in een huisje (geen electra of water). Je staat er toch niet bij stil dat ‘levensstandaard’ een rekbaar begrip is. Althans voor ons is het langzaam rekbaar. Leven zonder electra en warm water is vrij heftig.

Op Hosanna genieten we van de verse melk van Peanut (Jersey koe). Volgens een rooster zijn we aan de beurt om haar te melken, met de hand…! 5 liter in de ochtend. De rest is voor haar kalf gedurende de dag. Nooit geweten dat je vinger spierpijn kon krijgen.

Sinds een paar dagen kunnen we ook de geit melken die een week geleden 2 geitenbokjes geboren liet worden. Een installatie waarin de kop ‘klem’ gezet kan worden is gebouwd en ze geeft keurig 1,2 liter in de ochtend.
We leren alles over uiers en en melk-techniek en hebben nu emmers melk in de inloopkoelkast staan waar we dan yoghurt of kaas van maken als het wat te veel wordt. De melk van zowel de geit als de koe heeft een flinke laag room!

Op Hosanna merken we niet veel van een GFC. Het bedrijf groeit en dat geeft ons mede de mogelijkheid om een sponsorship visum aan te vragen voor 2014. Het vraagt veel tijd in alle drukte om documentatie in orde te maken van zowel Hosanna als ons zelf.

Bovenal genieten we van ons werk en leven, de kleurrijke mensen die we ontmoeten, de levens die we delen met anderen die tijdelijk bij ons wonen. De kinderen en wij zelf ook voelen ons gezegend door al deze ervaringen.

We hebben de laatste tijd opnieuw zoveel nieuwe mensen ontmoet! Een Engels gezin uit Zwitserland is naar Hosanna gekomen om te ‘wwoofen’. Was een enorm gave tijd met mensen die je na 3 dagen goed hebt leren kennen! Tegelijkertijd kwam Cat ook met haar moeder en tante langs op Hosanna voor een paar dagen.
Na deze mensen hebben we nu 3 Japanse studenten op uitwisseling bij ons te logeren! Hoewel het even erg druk is genieten we van zulke momenten. We vinden onze rol in het hebben van mensen over de vloer en aan onze tafel.

De komende maanden zien we uit naar verschillende wwoofers die eventjes terug komen naar ons! Het is bijzonder om mensen zo te blijven volgen in hun leven en vriendschappen te ontwikkelen.

De kinderen doen het allemaal erg goed. Afgelopen weken hebben we wel veel ziekte en ‘ongelukjes’ gehad. Okke heeft een palm naald in zijn arm gekregen die er operatief uitgehaald moest worden (6 uur op de EHBO) en gisteren viel Okke nog een flink gat in zijn hoofd. Roos heeft voorhoofdsholte ontsteking gehad en Annejet is nu koortsig. Annemieke en ik hebben ook minderen dagen gehad maar kunnen het allemaal nog fysiek dragen! We zijn daarvoor dankbaar.

En gelukkig konden we ooknog even tijd vinden dit bog bericht te schrijven en te posten! Stuur gerust een berichtje terug!

Voor foto’s klik hier

foto link

En bij deze de juiste link in uw e-mail voor de foto’s!

Najaar in AU, Abel, bezoek uit NL.

foto album met juiste link

In Nederland was het november en December en hier in ons Australische leven is het maart en april: druk druk druk! Universiteit vraagt meer en meer tijd. Maart zat vol met trouwerijen, schoolkampen en drukke weekenden. Pasen is een hoogseizoen. Dit jaar ongeveer 200 mensen op Hosanna. En dan ook nog een kind geboren… Bloggen schiet er dan even bij in. We willen jullie laten weten dat we erg dankbaar zijn met alle reacties en mailtjes, kaarten en soms zelfs kadootjes! Het is zo ontzettend leuk om op het locale postkantoor in dit dorpje een pakketje te kunnen ophalen.

Abel is dus geboren op 13 Maart. Officieel heet hij Abel Jan Okke Bouwman. Abel is geboren dmv een keizernsnee. Annemieke en Abel doen het prima en beginnen een soort ritme te krijgen. Wat is er allemaal anders in Australie? Kraamzorg kennen ze niet. Je hebt een paar mensen om je heen die je helpen met maaltijden en boodschappen, maar eigenlijk is iedereen weer snel op de been. Voor ons werd deze situatie prachtig in voorzien door GJ’s moeder die over kwam uit NL. Zelfs een nichtje voor de kinderen kwam mee. Daarnaast is het hier erg gewoon dat als je je kind laat zien, dat je je kind laat vasthouden door anderen. In de kerk, of zelfs op Hosanna met gasten met wie ik stond te praten; je kind gaat van hand tot hand zonder dat je er erg in hebt. En Abel vindt het nog prima ook! Iedereen bewondert hem en draagt hem. Abel is een prima slaper en vooral als hij bij iemand ligt. De draagzak vindt hij helemaal geweldig en de auto staat ook garant voor ‘knock out’.
Borstvoeding is ook een verwachting hier. De gedachte dat je eventueel borstvoeding zou opgeven is ‘ongehoord’. Je hebt echt wat uit te leggen. Iedereen is pro borstvoeding 200%. Zo kwamen we op Hosanna een familie tegen die aan het kamperen waren met hun 5 dagen oude baby die 1 dag voor Abel geboren was. Het babytje lag heerlijk te kraaien op een kussen. Baby’s hebben ook niet zo snel kleertjes aan of rompertjes: eigenlijk alleen een luier en een dunne soort van kaasdoek. Dit brengt me bij op onze volgende ervaring: praktisch alles is ons gegeven voor de baby. Van wandelwagen tot autostoel to kleding etc. Mensen geven makkelijk weg. En niemand hecht zo aan zijn eigen spullen. Alles is gekregen en wordt gegeven. Wat een hergebruik, dat wordt hier trouwens ‘pre-loved’ i.p.v. 2e hands genoemd! Maart was voor ons ook de maand dat GJ’s moeder en ons nichtje Minke op bezoek kwamen. Oma was een grote hulp. Ze reed dapper rond naar de supermarkt, ziekenhuis of strand. Geweldig! Minke heeft Australie gezien en de kinderen genoten van weerzien en spelen met elkaar.
Onze vrienden uit Mullumbimby zijn ons dierbaar geworden. Met hen vormen we een soort gemeenschap, een soort alternatieve kerkgemeenschap. Onze ontmoetingen zijn altijd erg inspirerend: kerk in het park bij de BBQ is prachtig!

In April was Okke jarig: hij werd 6 jaar! Helaas was het een drukke tijd waardoor we zijn verjaardag niet hebben kunnen vieren met anderen. Maar niet getreurd in Australie. Een paar weken later diende zich de gelegenheid aan. Onze vrienden uit Mullumbimby waren terug van weggeweest en in het park bij Brunswick ontstond spontaan een verjaardagsfeestje dat de dag ervoor was gepland! De fiets die wij hem gaven gebruikt hij iedere dag. Je kan er nl. ook mee door het weiland fietsen en van een heuvel af…
Dit jaar is Okke ook begonnen met homeschooling. Ons schooltje wordt dus goed gevuld! Okke is eerst bezig met het alfabet. Rekenen (Math) doet hij er bij; alsof het niets is. Terwijl hij zijn zussen hardop hoort worstelen met rekensommen geeft hij het antwoord. Schrijven vindt hij niet zo leuk, maar rekenen des te meer. Okke geniet van buiten spelen. Vaak met Roos. Ze lopen naar de workshop, de werkplaats van Hosanna. Hier liggen altijd oude materialen verspreid die een kinderlijke creatieve geest goed doen. Van boutjes en moeren tot een oud fiets wiel of dakgoot. De kinderen bouwen hutten, slingeren touwen in de boom, klimmen op het dak (iets teveel Pippi Langkous voorgelezen misschien?). Kortom ze doen wat ze niet laten kunnen en leren ervan. Binnen spelen ze eindeloos met lego. De meest creatieve bouwsels komen te voorschijn. Van campervans tot kippenhokken.
Roos is erg bezig met schrijven en tekenen. Ze kan zich eindeloos vermaken met het verder schrijven aan haar ‘verhaal’, nu 8 pagina’s lang. Annejet deelt het avontuurlijke buiten spelen niet altijd. Laatst was er een Nederlands Australische familie op Hosanna die we al eerder hadden ontmoet. Toen waren we Annejet kwijt voor 2 dagen. Ze loopt zelf naar Hosanna, en vermaakt zich met nieuwe kinderen. Soms komt ze samen met Okke naar Hosanna toe, zoekt en vindt rijpe passievruchten en speelt met de konijntjes (die iedere paar weken opnieuw geboren worden).
Al onze kinderen vinden hun weg zelf naar de dam. Zeker in de periode vlak voor Abel’s geboorte werden ze vaak eropuit gestuurd zodat Annemieke nog even kon rusten. Okke loopt nog steeds op blote voeten, schoenen verliest hij en zijn onhandig. Annejet is het meest te vinden bij Abel. Ze is niet weg te slaan bij het ventje. Dragen, tillen, verschonen. Annejet biedt zich graag aan! Alle 3 draaien ze goed mee: Roos heeft geleerd hoe je de was moet doen, Annejet veegt de vloer aan na het ontbijt en Okke ruimt de tafel af. En dan toch blijft het een gezellige bende: er wordt geleefd! We genieten enorm van de tijd die we als gezin samen kunnen doorbrengen. Een ontbijt op zondag, een picknick in het park na de kerk, op een ochtend voor het ontbijt even tennissen in Murwillumbah of ’s avonds een kampvuur maken in de tuin en een verhaal voorlezen. Wat een leuke fase met de kinderen!

Wat hebben we nog meer beleefd de afgelopen maanden: Misschien maar even de foto’s bekijken en u krijgt een beeld!

Toekomst
De komende maanden zijn iets rustiger en zullen we gebruiken om onze toekomst hier in Australie wat duidelijker vorm te geven. Zo zijn we bezig om een sponsorship visum met Hosanna op te zetten. Dit vergt wat papierwerk, maar zal er naar alle waarschijnlijkheid voor zorgen dat we een nieuw contract krijgen met Hosanna en voor het vervullen van deze vacature in ruraal Australie een verblijfsvergunning kunnnen krijgen. We zijn onze Vader dankbaar voor de kans om dit te proberen.
Nogmaals dank voor alle reacties! We wensen al onze NL vrienden een prachtige dag op 30 April. Ons hartje klopt een extra keer die dag en we krijgen kikkerlandse rillingen van emoties bij het volgen van het nieuws rondom dit Hollandse feestje.

Groeten uit Stokers Siding!

Summer time

 

Pictures/foto’s

Het zijn bizarre tijden.  Vooral veel hitte, droogte en bushfires en dan ineens erg veel regen en overstromingen.

Hosanna stond nog net niet blank en we konden nog net thuis komen. Wegen afgesloten, bomen omver, lekkages, we leren ermee omgaan.

Kerst in je zwembroek is best prima om aan te wennen, alhoewel het gek blijft overal kerstmannen tegen te komen als het buiten 40 graden is.

In Januari zijn we even weggeweest op vakantie. Via de eigenaren van Sherwood community bij Coffs Harbour (3 uur ten zuiden) konden we een huisje gebruiken. In het bos, maar vlakbij een waterhole: zwemmen in de achtertuin in een creek. Onderweg konden we passievruchten rapen en Roos kon de wallabies voeren iedere ochtend. Het was voor ons ook een heerlijke tijd om te bezinnen, wat krijgt onze hoogste prioriteit dit jaar? Waar leven we voor?

Op Hosanna gebeuren bijzondere dingen: Backpackers worden ‘geleid’ naar Hosanna, en opnieuw leren mensen God kennen. Supergaaf om je roeping uit te kunnen leven en tegelijkertijd te ervaren dat je ‘roeping’ ook nog steeds een journey is, een proces.

The Bouwman family

 

 

 

Rodeo Summertime

Pictures

Sinds en aantal weken zitten we in de zomer. Je drijft uit je t shirt voordat je 10 stappen hebt gezet, laat staan als je wat werk verzet hebt. Liters vocht drinken. Smoothies maken, zomerfruit eten. Met een goed mango seizoen voor de boeg zijn de mango’s dit jaar wat beter te betalen!

El Nino is goed begonnen. Verschillende dagen al boven de 40 graden. Annemieke houdt het nog net vol met de warmte zo in haar week 26 van de zwangerschap. Onze voorziening van hemelwater hebben we moeten aanvullen met Town-water, dwz water gezuiverd met chemicalien. En na heerlijk regenwater proef je dat! De dam biedt nog wel verkoeling, maar is nu ook een beetje onfris geworden door de weinige hoeveelheid neerslag en doorstroming. Okke heeft er al oorontsteking aan over gehouden. Tel daarbij op dat iedereen met lang haar gewend is geraakt aan luizen in het haar, de mieren soms tot in je bed en je begrijpt niet meer waar je je druk over maakte met een beetje fruitvliegjes in een Nederlandse zomer.

Gelukkig kunnen we af en toe het zwembad van Mike en Belinda gebruiken. Bomen en planten staan prachtig in bloei. De natuur is grillig maar werkelijk prachtig.

 

Uitgerekend op Annejet haar verjaardag waaide het erg hard en konden we het vlees nog net op de BBQ houden. We zouden en moesten namelijk op het strand bij Hastings Point BBQ-en ter gelegenheid van haar verjaardag zo was haar wens. Uiteindelijk eindigden we in de bus van Ivor met alle wwoofers om te zien hoe Annejet haar kaarsje met de 7 kon uitblazen in de luwte van het busje!

Op Hosanna hebben we nu een redelijk stabiel clubje wwoofers: Een Koreaan en een Japanner alsook een meisje uit Engeland en een meisje uit Frankrijk komt zaterdag aan. De meeste van hen blijven voor 3 maanden. Daarnaast hebben we een aanwinst voor lange termijn met Byron. Een Aussie bloke die erg handig is met fysiek tuinwerk en het bijhouden van de property.

In de afgelopen maanden hebben we opnieuw verschillende mensen aan onze tafel gehad. Iedere week spreken we af met de Blennerhasset familie uit Mullumbimby. Met hen en vrienden van hen hebben we dan een maaltijd en een soort meditatie eens in de week. Daarnaast hebben we eindelijk onze vrienden uit Amsterdam Anthony and Esther kunnen ontvangen. Erg gaaf om mensen na lange tijd weer te kunnen zien en spreken, ook al was het maar voor 3 dagen; het was een feestje! Anthony heeft een paar prachtige foto’s gemaakt die we snel zullen publiceren.

De zwangerschap van Annemieke gaat intussen week 27 in en alles gaat prachtig, alhoewel we nu ook niet echt veel afspraken hebben gehad met een verloskundige. Morgen is de 2e afspraak pas… Terwijl we voorzichtig begonnen te denken aan het organiseren van een plek voor de baby, hebben we van zoveel enorm lieve mensen spullen aangeboden gekregen. Meestal gebruikte spullen, maar soms ook nieuwe spullen. We zijn onder de indruk van de vrijgevigheid van de mensen hier en zijn dankbaar voor de voorziening in ons leven. Vandaag vonden we gewoon een zak kleertjes en een campingbedje op het dek van ons huis.

Kerst is in aantocht en dat blijft gek in zo’n warm klimaat. De winkels hangen al een paar weken vol met versiering, mensen kopen kadoo’s voor vrienden en familie en slagers verwerken hun kerstbestellingen.

In november was het ook tijd voor de jaarlijkse type braderie van Murwillumbah: The Murwillumbah Show! Van gefrituurde hot dogs eten, tot suikerspinnen, bots autootjes and knuffelbeesten schieten, alles was aanwezig voor een lokaal avondje vertier. Hoogtepunt van de show dagen is de rodeo! Een toernooi dat zich verplaatst over het land van show naar show met s lands beste rodeo’s. Dit hield in dat het sportveld van de showgrounds een laagje zand kreeg, de lokale jonge stieren afgezet werden en lekker wild waren. Alles leek zo relaxed en gewoon, maar de oplettende bezoeker ontdekte een keur aan ongeschreven regels en normen: Op de jaarlijkse show kom je met je partner. Je verschijnt in spijkerbroek met je mooiste laarzen, liefst gepoetst. Mannen dragen een grote hoed met een zo groot mogelijke rand, brim genoemd. Je shirt is het liefst geruit en heeft korte mouwen of 2e keus: opgestroopte mouwen. Vrouwen dragen een lichtblauwe bloes of wit en ook een riem met mooie gesp. De Rodeo’s zijn een slag apart, vaak tenger gebouwd, maar vol spieren. Lieveling van het publiek was een man die een flinke smak maakte naar het hek toe en lag te kermen voor een seconde. Medisch personeel snelde toe, maar de man gaf een oerkreet die het medisch personeel deed terugschrikken. Zelfs zoonlief van de Rodeo werd weggestuurd terwijl de man met een arm zijn bezeerde arm ontdeed van zijn geruite bloes. Onder het hemd kwam een arm in tape vandaan. Zijn arm bleek uit de kom te zijn geraakt. Terwijl iedereen ademloos toekeek, repareerde deze man zijn arm zelf door hem weer recht te trekken in de kom! Een applaus en gejoel steeg op vanuit het publiek! De Rodeo’s kwamen van ‘interstate’. Van de Northern Territory tot Victoria deden ze mee. Iedere Rodeo moet het 10 seconde vol zien te houden op de rug van een bull die een touw om zijn buik heeft, wat hem goed dwars zit en daarom wild maakt. De Rodeo mag het veld niet verlaten voordat hij zijn eigen touw zelf heeft op geraapt van het veld. De clowns zorgen er ondertussen met plezier en gevaar voor eiegn leven voor dat de stieren de juiste kant op gaan.

Terwijl NL in de vrieskou zit, genieten we van de zomerse warmte… en denken met een glimlach terug aan ons koude kikkerlandje! Sinterklaas is bij ons dit jaar teruggebracht tot een gezellig avondje gourmetten met het gezin en een zak kadootjes vinden ergens om het huis. De kinderen waren dolblij met een doos lego ieder! Wat is er heerlijker dan te knabbelen aan je chocolade letter en met elkaar wat nieuwe lego in elkaar te zetten?

De foto’s in onderstaande link geven een extra beeld van wat ons al zo bezig heeft gehouden. Met Annejet heb ik, GJ Mt Warning beklommen. Annejet is een fantastische loper en beklom de top eenvoudig. Wildlife score: een black snake!

Pictures

 

 

pictures

Dear friends,

 

I’ve made a mistake with the URL, please click the link below:

https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/Oct2012?authkey=Gv1sRgCJC2wq7K3ZuzNA

 

Enjoy!

GJ

Stokers Siding Spring

pictures: https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/Oct2012?authkey=Gv1sRgCJC2wq7K3ZuzNA

In een druk seizoen vind ik eindelijk tijd op een rustige zondagmorgen om aan al onze blog volgers te melden van ons wel en wee… Buiten is het al een graad 25.  Ons kippenbestand hebben we aangepast met het seizoen. De haan hebben we… niet meer. (op een boerderij word je daar steeds handiger in). De 2 hennen hebben de afgelopen 3 weken devoot stilgezeten op eieren die we kregen van iemand uit het dorp. 8 kuikens kuieren nu achter een moeder aan!

Waar het afgelopen jaar nog zo nat was met overstromingen als gevolg van La Nina, zitten we nu, zo wordt officieel aangenomen in El Nino. Iedereen voeld aan dat het een El Nino seizoen werd: Droogte, veel droogte, stof en zon… Sinds eind juli hebben we precies 3 keer een bui gehad. Bloemen blijven uit of komen maar langzaam tevoorschijn en auto’s rijden vies van het stof rond het dorp. Jammer voor de bijen, want de nectar zal dus ook moeilijker verzameld worden. Een voordeel: het gras groeit niet zo waanzinnig waardoor we niet iedere week hoeven te maaien.

De afgelopen weken zullen we vooral herinneren als een periode waarin we gave mensen hebben ontmoet. Sommigen zijn onze vrienden geworden! We voelen ons gesterkt in het werk wat we doen, dat verder gaat dan alleen het ‘managen’ van een Farmstay. We God’s nabijheid van dichtbij kunnen ervaren in een wonderbaarlijke genezing en 2 mensen die hun leven ook aan Jezus hebben gegeven. Dit zijn dingen die jezelf diep in je wezen raken, waar jezelf erg nederig van wordt.

Ons huis wordt meer en meer een plek waar we mensen kunnen ontmoeten, waar we mensen leren kennen. We vinden het zelf ook leuk om mensen te kunnen uitnodigen voor een kampvuur of bijvoorbeeld voor ontbijt! Zelf hebben we op onze beurt ook kunnen ontvangen van gastvrijheid. Zo zijn we laatst door een gezin dat te gast was op Hosanna mee uit eten genomen! Geweldig om elkaars levensverhaal te leren kennen en gaaf om zo gastvrij te kunnen zijn en te kunnen ontvangen. We zijn Hem enorm dankbaar voor al deze dingen die we mogen meemaken.

Afgelopen week hebben we 3 Japanse exchange students te logeren gehad in ons huis voor 3 nachten. Waar je in NL naar Parijs op excursie gaat, vlieg je hier naar Australie voor 5 nachten! De arme kinderen waren nooit buiten Japan geweest, spraken 3 woorden Engels en kregen een ‘farm’  experience. Eieren rapen, kippen vasthouden, zwemmen in het meer. Naar het strand en mee boodschappen doen, het hoorde er allemaal bij. Klap op de vuurpijl was het ont hoornen van ons Jersey koeien. Een bloederig tafereel dat de Japanse camera’s deed overwerken. Hun cultuur is zo anders dat zelfs met een vertaal computertje, je niet echt begrijp wat ze er nu van vonden. Een dingen begrepen we wel: Ze zijn gewend aan volgeplande dagen. Kunnen niets met vrije tijd of eigen invulling. En ze zijn genetisch zo ontwikkeld dat in iedere vorm van transport ze direct in slaap vallen. We leerden dat hun school ritme ‘spartaans’ in het kwadraat is. Van s ochtends vroeg tot ’s avonds een compleet programma incluis sport. De tijd werd dus gevuld met uren origami vouwen (ze nemen traditiegetrouw een hoeveelheid kadootjes mee) en Japanse versjes leren. Of ze het echt leuk hebben gevonden bleek wel toen we afscheid moesten nemen. 3 Japanse meiden huilden tranen met tuiten en het afscheid was zeer emotioneel.

Veel plezier met de foto’s. https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/Oct2012?authkey=Gv1sRgCJC2wq7K3ZuzNA

 

Terug van weggeweest

Some pictures of our trip.

Twee weken geleden vertrokken we: in een dag naar Manly in Sydney gereden. De stad binnenrijdend, merkt Okke op: “Hier zijn veel auto’s zeg!” Het was dan ook even geleden dat we echt in een stad van omvang waren. Tracey en Jamie hebben ons ontvangen in hun appartement waar we tot zondag ochtend mochten verbleven. Het was een goed weerzien en een leuke ervaring in hun leven mee te draaien: Frisbee training om 7 uur ’s ochtends, op de ferry naar Sydney downtown, Opera House incluis, rondgewandeld in the botanical gardens en weer terug op de boot. Filmavondje voor de kids, zondagochtend vroeg ontbeten… on the beach! Nog even een zandkasteel gebouwd in de winterzon en toen: op naar Melbourne.

In Melbourne ploften we moe neer in een motel om de volgende dag met de tram naar het centrum te gaan. Intussen zijn we 1800 km verder naar het zuiden gereisd en is het kwik gedaald tot max 14 overdag! Het mag de pret niet drukken voor de bouwmannetjes en eigenlijk ben je ook zo weer gewend aan het dragen van een jas!

In de middag reden we naar Phillip Island alwaar we een conferentie bijwoonden van Christian Venues Association. Op een groot resort konden wij veel andere mensen ontmoeten die school camp venues hebben of werkzaam zijn in dezelfde industrie als Hosanna. Voor het eten werd gezorgd op Australische manier. De Aussies hebben een gekke manier van maaltijd benoemen. Zo heet avond eten ‘tea’ en een kop thee of koffie ‘s avonds met wat lekkers ‘supper’. Dat was dus even schrikken toen we lazen “Tea: Grilled Fish”, “Supper: Choc Chip Cookies”. En eindeloze hoeveelheid spek ‘s ochtends: ik laat het aan mij voorbij gaan! Een ander culinair hoogstandje voor ontbijt is de ‘spaghetti on toast’. Okke laat zich soms nog wel eens verleiden, maar ik blijf toch een beetje Europees.

 

De conferentie was een heerlijke hoeveelheid workshops, lezingen en prachtige gesprekken. Bijna teveel om te kunnen ‘processen’. In totaal waren er 250 mensen en dus ook veel andere kinderen. Voor hen was er een volledig programma georganiseerd wat zo leuk was dat de kinderen niets wilden missen!

 

Een high-swing van 18 meter was wel het meest avontuurlijke. Maar ook een bezoek aan het lokale Koala center, een doolhof, een minigolfbaan en Flying Fox waren onderdeel van het programma.

 

Een beetje moe, maar wel voldaan kwamen we zo in het weekend aan in Jamieson… Een plaatsje met anderhalve inwoner in de bergen 200 km ten noorden van Melbourne. Hier werden we warm onthaald door vrienden van mijn (GJ) ouders in hun weekend verblijf. Het was een gezellig en beetje nat weekend dat we voornamelijk doorbrachten voor de grote open haard die Harvey flink opstookte. Een enkel ritje naar het hoofdstraatje van Jamieson leverde een kopje koffie op bij Jan. Op het moment van het noemen van zijn (mijn) naam, hoorde ik de dikke L in afwezigheid. En ja hoor, uit Amsterrrrdam. Jan (60 jaar) deed al zijn cafe spullen in de uitverkoop. Hij hield op met de koffie/lunch tent op de hoek in Jamieson. Wat hij nu ging doen? “Geen idee. Ik vind wel weer iets, moet nog een huissie opknappen en mijn vrouw verwacht ons 2^e kind. En weet je: ik heb alles al gedaan. Blommen in Duitsland in de gouwe tijd, horeca, noem maar op. Het komt allemaal op het zelfde neer; hard werken en er een show van maken, you know!”

 

Hoewel Jamieson vlakbij Mt Buller ligt hebben we de sneeuw toch maar links laten liggen. De rijke Aussies weten hun enkele berg goed uit te buiten. En 150 dollar lichter voor enkel sleetje rijden op 30 cm sneeuw vonden we toch iets teveel uit balans.

Neemt niet weg dat half Melbourne ieder weekend in een lange file afreist naar de sneeuw voorzien van skiboxen, sneeuwmutsen en snowboots.

 

Na Jamieson reden we richting het noorden terug naar Stokers Siding. Een prachtige route via Alburry, Parkes, Dubbo, Inverell, Tenterfield en Lismore weer naar huis.

De highway is en blijft een simpele weg met 2 richting verkeer, als er verkeer is. Erg opwindend is het landschap niet. Dor, droog, soms een Creek en veel schapen. Andere streken leenden zich beter voor wijn of fruit. We passeerden stippen op de kaart; dorpjes van een huis of 10. Bouwvallen meestal, zo lijkt het. De wapperende kleding aan de lijn en de hond op de veranda zijn het enige dat je doet vermoeden dat er ook echt mensen wonen.

We leren het landschap goed lezen. Op ongeveer 20-30 kilometer voor een plaats van enig belang zie je meestal de brievenbussen aan de highway voor de boeren met hun grote cattle ranches en met deze functionele brievenbussen ook de bordjes voor de schoolbus die langskomt. Je kunt je ineens indenken hoe de pioniers hier moeten hebben gereisd en blij zijn met de welkome afwisseling in het landschap: iedere heuveltop, gekke rotsformatie of kreek werd een ‘landmark’.

 

De namen van de dorpen zijn soms niet uit te spreken, maar overal vind je een openbare picknick plaats met speeltuin en  toiletten. Vaste prik voor de familie Bouwman.

 

Gisteravond kwamen we na 13 uur reizen en 890 km na Dubbo aan in Stokers Siding. Een mooie trip, een beetje een vermoeiende reis in een prachtig en enorm groot land.

midwinter

Tempus fugit! Anderhalf jaar nadat we zijn geland in Stokers Siding zijn we meer en meer gewend aan onze omgeving en leventje. Waar de onderwerpen voor een blogpost in het begin me continue te binnen schoten, moet ik nu hard nadenken waarover ik een blogpost wil schrijven. Een ding mag duidelijk zijn: we genieten enorm van deze tijd en manier waarop we kunnen leven.

Hoewel we van alles genieten moeten we wel even kwijt hoe vreemd sommige situaties soms nog zijn voor ons:

Zo werd een paar weken geleden Annemieke gevraagd bij het schoolplein of ze ook op een verjaardag wilde komen die dag… “leuk, tuurlijk” “Oooh in het parkje naast de straat, prima”. Annemieke haalde Roos en Annejet nog even en voegde zich bij het gezelschap dat gemiddeld gekleed was in een kamerjas, zonder schoenen (ik rapporteer wat Annemieke opmerkte) en op een simpel kleed lag een taart en een fles drinken en een zak chips. Kadootjes spelen geen rol. “Oeps bordjes vergeten!” Geen probleem, met een plastic drinkbekertje kom je ook een aardig eind met taart eten. Erg relaxed, totaal niets gepland en misschien wel iets te relaxed… Kom je aan met je zelfgebakken cupcakes of koekjes met een mooi servetje! Evenmin gezellig.

Mijn verjaardag vierden we dit jaar met een leuke mix van Australie en Nederland. Vrienden nemen eten en wijn mee, Corine en Ab komen logeren, al het eten en drinken in een keer op tafel, maar wel met leuke kleedjes en servetjes ;-). En zo maakten we er tot in de avond met de wwoofers een gezellige dag van.

Alessio and Oly

Een andere nieuwe ervaring kreeg ik vorige week toen ik voor het eerst een ‘club’ binnen ging. Een ‘club’ is een soort socio ruimte voor gemiddeld wat oudere bevolking. Een groot deel is gereserveerd voor gokken, pokies genoemd. Verder kan er de hele dag door gegeten worden, type Van der Valk. In deze maatschappij zijn clubs enorm succesvol! Stampensvol! Bij binnenkomst moet je je inschrijven als gast als je geen lid bent van de club. Clubs zijn er bij het voetbalveld, bij de golfvereniging en je hebt overal een RSL club, de basis van iedere Returned and Services League Australia (oud soldaten). Ik weet niet of dit concept eens zal landen in mijn Europese perceptie… Maar een ervaring was het zeker! Daarnaast, een warme maaltijd voor 5 euro is niet gek!

Sinds kort hebben we de bioscoop in ‘town’ ontdekt. Murwillumbah, een 1 stoplicht plaats, heeft zo waar een bioscoop. Op een bovenverdieping is een cafe en filmzaal. Alleen aparte (cult) films worden vertoond. Geen commercieel geweld. Zo ploften wij in een zitzak om de film “The Way” te zien. Een van de hoofdpersonen is een Hollander: speelde goed en wij hadden lol. Ik betwijfel of de rest van de filmzaal begreep waarom wij zo moesten lachen…

Sinds een paar weken is het fietsen ontdekt door onze kinderen. Fietsen doe je hier niet op straat. De straat voor ons huis is ronduit gevaarlijk. Grote truck-opleggers sjezen voorbij met 80 km/h. Dus heeft Okke leren fietsen om het huis en door het gras, heuveltje af.

Sinds eind mei hebben we een vast setje wwoofers: Een Canadese cheffin Sam (short for Samantha), een Italiaans chef-duo Alessio en Bonny alsook de Engelse Oly (eveneens chef). Daarnaast zijn er paar andere wwoofers die voor kortere tijd bij ons zijn gebleven. Maar iedereen zal begrijpen dat met een dergelijke groep keukentalent aanwezig de kalkoen toch echt te ver ging met geluidsoverlast en aggressief gedrag… Kortom ik mocht het mes gebruiken en een paar dagen later aten we een soot Canadees Thanksgiving maaltijd! Verser kan niet. Voor de kinderen was het hele proces een leuk leermoment, alhoewel Okke er meer plezier aan beleefde dan Annejet. Die werd nog net niet vegetarier!

plukfeest

Een paar weken later moesten we onze kippenvoorraad wat uitdunnen: teveel hanen. Nu was het de beurt aan de Italianen. 5 gebakken haantjes uit de oven, waren niet echt een succes. Erg taai en niet zoveel smaak, waarop Alessio de woorden sprak: “Next time I kill, I don’t cook, I put in tha bush!”

Oly heeft zijn talent als timmerman ook kunnen gebruiken, of misschien wel; wij hebben het kunnen gebruiken! Hij heeft een stapelbed gebouwd voor Roosmarijn, die nu haar eigen kamer voor haar zelf heeft. Het onderste bed kan er uitgehaald worden zodat ze er onder kan lopen en spelen in de kleinste kinderkamer. Kamers ruilen was geweldig vermaak in een regenachtige vakantie. Daarnaast zijn met name de meiden een erg creatief pad op gegaan. Haken, breien, kleien en kleuren. Een paar wc rollen en wat lijm en de meest gekke creaties vliegen me om de oren als ik thuis kom. En ook Okke doet aardig mee. Laatst hebben de meiden hun eigen t-shirt ontworpen. Voor de meiden is vrijdag meestal ‘making day’, een homeschool dag met praktische inslag. Yoghurt en witte kaas wordt er gemaakt en of er wordt wat gebakken.

crea bea

Intussen is de wintervakantie van de scholen alweer voorbij, begint het 2e semester van de uni voor mij. Volgende week gaan we op reis naar Melbourne voor de Christian Venues conferentie op Philip Island. Een tripje van 2000 km heen en terug. We gaan veel andere ondernemers leren kennen van vergelijkbare accommodatie plekken. Voor de kinderen schijnt er een heel programma te zijn met oa penguins kijken in het wild! Onderweg verblijven we in Sydney bij vrienden, slapen we in een hostel in Melbourne downtown en mogen we verblijven bij vrienden van mijn ouders in de bergen, eehh Australische heuvels…. De grootste uitdaging van de trip is echter niet de afstand maar de kou! In onze winter gaan we naar het zuiden. En in tegenstelling tot Europa betekent Zuiden hier koud, wind, en misschien wel sneeuw onderweg door de bergen.

Een volgend bericht meer info over onze trip.

Tot slot: foto album samengesteld door Annemieke

Heerlijke herfst

Terwijl we de genomen foto’s van de afgelopen maand bekijken op onze laptop, zien we een mooie herfstmaand voor ons. Laatste keer zwemmen in zee en in de dam… Mooi zonnig weer. Moederdag, kerk. En gewone dagelijkse bezigheden, zoals school of thuis eten met wwoofers of vrienden.

Het verhaal zullen we deze keer dus vooral vertellen in beelden: klik hier!

Groeten uit Stokers Siding!

 

In hardlooptempo naar de winter

Wie dacht dat men verhuist naar Australie om in een paradijs te wonen en vakantie te vieren heeft het gedeeltelijk mis. Maart en April zijn behoorlijk druk geweest, zowel op Hosanna als thuis met universiteit.

Hieronder het bericht dat ik eind april heb geschreven.

Voor de foto’s klik hier

Alle weekenden zijn we druk bezet geweest op Hosanna met als climax het paasweekend in de 2 weken durende paasvakantie. Meer dan 200 mensen waren er op Hosanna voor het lange weekend, dus een drukte van jewelste! Een Farmtour 3 x per dag, mensen die de kano’s huren de hele dag door, de ‘dam’ (het zwemmeer) was net een druk bezocht zwembad en de varkens hadden het goed met alle compost left-overs…

Eigenlijk liep het allemaal vrij goed. Enige jammere was dat we weinig wwoofers hadden in deze drukke tijd. Met name jongens en de paar meiden die we af en toe hadden zijn nooit lang gebleven.

We zien bij een groei van de business van Hosanna dat we niet meer kunnen leunen op wwoofers alleen. Het komt teveel op ‘echt werk’ neer waaraan we professionele eisen moeten kunnen stellen. Eigenlijk logisch en goed, maar ook wel jammer omdat we als gezin de ‘community lifestyle’ met de backpackers die langer bleven enorm waardeerden.

We zullen ons over dergelijke vraagstukken buigen in de komende weken als we iets meer tijd hebben.

Een van onze wwoofers die relatief lang is gebleven heette Wanja en kwam uit Rusland, Siberie. Wanja is een sterke jonge knakker die intussen de Duitse nationaliteit heeft gekregen en daardoor over de wereld kan reizen. Eigenzinnig lift hij rond en vindt hij een plek voor zich zelf. Bij ons vond hij de dieren prachtig, met name de slangen. Een keer had hij al een python kunnen vangen… Je moet een koele kikker zijn wil je dat kunnen. Tijdens het paasweekend stonden we in de receptie toen het opeens begon te lekken uit het dak op deze zonnige dag. Na 2 keer kijken begrepen we dat het een python was die boven de receptie balie aan het urineren was… En dat was niet alles, zoals bij menig mens ook het in overgaat in het ander, volgden er een 4 tal harden brokken die we een voor een eruit zagen komen. We geloofden onze ogen niet bij dit intieme natuurwonder. Een kort verhaal lang; We wilden de slang graag vangen en laten zien aan de gasten. Het lukte Wanja uiteindelijk, iedereen op de foto en bij het terugzetten in het plafond (we wilden hem behouden tegen de ratten) ging er iets mis en is Wanja gebeten door de slang. Hoewel de slang niet giftig was, kreeg hij wel een reactie onder zijn huid die hem het ziekenhuis in heeft gebracht voor een nacht.

Wanja is ondertussen weer verder gegaan. Hij wilde een conferentie bijwonen van iemand (psycholoog) in Melbourne. Betalen kon hij niet, maar na wat heen en weer ge fb mocht hij gratis meedoen als hij liftend aan zou komen. Wanja vertrok met mobiele telefoon zijn vertrek vanaf Hosanna filmend.

Intussen zijn we een aantal franse meiden, Zwisterse meid, een Italiaan en wat Britse  meiden en Duitse koppels verder.

In deze drukke tijd heb ik als vader de kinderen belooft af en toe iets alleen te doen met een van hen. De kinderen waren helemaal enthousiast en met Okke ben ik eind maart Mount Warning op geklommen. We zijn op een zondagmorgen met rugzakken helemaal naar de top geklommen van wel 1100 meter (In onze omgeving is dat best hoog). Met Annejet ben ik laatst gaan zwemmen in het zwemnbad van Murwillumbah. Enkel aandacht voor een kind levert aparte dingen op. Eindeloos kon ze haar zin krijgen en bepalen wat we gingen spelen of zwemmen in welk bad. Ik was doodop na anderhalf uur gek springen van de startblokken, maar Annejet kon nog even doorgaan… We hebben ons ‘uitje’ afgesloten met een terrasbezoek in Murwillumbah. Roos is de volgende die aan de beurt is en volgens mij wordt dat een middagje vissen!

Intussen is Okke 5 jaar geworden. Een beetje midden in de drukte, maar jarig was hij. Omdat we gelukkig ook wat kadootjes uit NL konden ontvangen over de post is het iedere verjaardag een groot feest voor de kinderen. We geven alle kadootjes s ochtends op bed, een voor een en  dat maakt het bijna een soort Sinterklaasfeest. Okke wordt echt een jongen, hij schiet de lucht in, begint vragen te stellen, te schrijven, te rekenen en denkt veel na. Over woordjes bijvoorbeeld. Zo vindt hij een heleboel Nederlandse woorden nu erg grappig klinken omdat ze hem totaal vreemd zijn.

Annemieke doet sinds januari de homeschooling van de meiden. We zijn er erg enthousiast over. Roos en Annejet vinden het erg leuk. Soms moeten we ze motiveren, maar over het algemeen zijn de resultaten alleen maar positief. Hun creativiteit wordt enorm gestimuleerd. Zo kunnen ze eindeloos spelen en knutselen ze de hele dag door. Annemieke en ik verbazen ons over hoeveel ze kunnen spelen, hoe leuk ze spelen en vaak met zo weinig. Vandaag was het thema ‘indianen’ en werden er in no-time draadjes gebonden om voorhoofden met veren ertussen en werden er liedjes gezongen over buffelborst, tipi tent en rum-drinken. (eeeh bij die laatste raakten ze in de war met piraten uit het laatste voorleesboek denk ik) Een kamer werd verbouwd en iedereen had lol. Ik weet dat het in NL soms een seizoen was van eindeloos buiten spelen of binnen spelen, maar nu lijkt het maar voort te duren. Eindeloos vragen ze ‘mogen we nog spelen?’. We zijn blij met het ‘lekker in hun vel zitten’ van onze kinderen. Volwassen worden kan altijd nog. We lachen er om als Annejet en Roos een plastic speel telefoon in een oude afgeknipte sok stoppen bij wijze van telefoonzak en tegen ons met een serieus gezicht zeggen: “we spelen dot-mail”.

Afgelopen week hadden we onze Anzac day, een dag waarop Australië WO II maar met name WO I herinnert. Op Hosanna vindt er dan een Family Funday plaats, dit jaar voor de 4^e keer. Vorig jaar heb ik hier al over verteld misschien. Het uitgangspunt van de dag is dat iedereen kan komen om gratis plezier en vermaak te ervaren op een simpele, back to basic manier. Enkel het eten kost geld, maar gaat naar het goede doel. De Tweed Valley Funday is een initiatief van de christenen uit de Tweed Valley en was een echt resultaat van vereende krachten. Ongeveer 160 vrijwilligers hebben meegeholpen. Van verkeersleiders, tot schoonmakers, opbouwers en afbouwers, en een heleboel meer taken die gedaan werden. Ouders en kinderen hadden samen plezier en konden meedoen met 20 verschillende ‘kraampjes’ waar uiteenlopende activiteiten gratis werden aangeboden. Van een tol slijpen, tot met stof fröbelen of origami maken en een gratis massage krijgen, pottenbakken, een jambee/bongo workshop etc .etc.

Meer dan 2500 mensen zijn er gekomen die allemaal lieten weten de sfeer bijzonder positief te vinden! We wilden een ‘open crowd’ creëren. In een voetbalstadion waarin je alleen met je pa naar de wedstrijd kijkt kan je je bevinden in een menigte van tig duizend, maar heb je geen open crowd, eerder een gesloten menigte. Het zelfde geldt voor de gemiddelde braderie die ik meegemaakt heb, in een groepje loop je ‘gesloten’ de straat af te struinen. Alles kost geld en het is een bende na afloop. Wij wilden juist een menigte creëren die gekenmerkt wordt door verbondenheid, verantwoordelijkheid en genade. Ik weet het klinkt wat soft, maar het is wat het is. Fusion is een organisatie die ons daarbij al 4 jaar helpt en het werkte. Barrieres verdwijnen, mensen die elkaar nooit eerder gezien hebben, maken lol samen en ervaren iets positiefs, ze worden gewaardeerd. Niet meer en niet minder. Geen christelijke aap uit een mouw of wat dan ook. Deze funday is bedoeld als bouwsteen in de lokale samenleving om relaties te stimuleren die verder gaan dan alleen deze dag. Een tegenbeweging in een samenleving waarin je buren soms vreemden zijn geworden.

 

Vandaag heeft Okke zijn Cross Country gehad, zeg maar een van de 4 school sportdagen… voor een groep scholen bij elkaar. Alle kinderen doen mee met het rennen van een weiland parcours incluis koeienpoep en sloot. Met zijn zussen als voorbeeld die hoog eindigden vorig jaar was de druk er wel voor onze kleine man. Hij gaf alles en werd 10e (ongeveer) in zijn groep. Wel de eerste van zijn school! Hij wist bij de finish even niet of hij nu moest huilen of lachen.

Groeten uit Stokers Siding!

foto album

Bij deze dan de foto’s van de afgelopen tijd. Niet alle hoogtepunten zijn vastgelegd met camera omdat onze eigen camera ter reparatie opgestuurd was.

Maar we hebben geprobeerd een leuke selectie te maken.

Bij deze de link: https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/BlogMaart2012?authkey=Gv1sRgCMKI1PHVnqaJaw#

Ideetje & Test
Ik weet dat dit bloggen de mogelijkheid geeft geheel anoniem iemands leven te bekijken. Maar wie weet kunnen we dit blog iets interactiever maken. Misschien zijn er wel vragen onder het lezerspubliek, misschien hopen sommigen op een onderwerp of willen ze juist meer weten of het een of het ander. Bij deze de uitnodiging aan al mijn lezers, kom ongegeneerd, anoniem of niet en onomwonden naar voren met voorkeur, vragen, reacties of andere ideeën! Over Hosanna, gezin, Australie, school of geloof, alles is welkom! Ik zal geen persoonlijke gegevens noemen of gebruiken, maar kan zo anderen laten delen in nieuwsgierigheid of interesse.

Boven water

Boven water

Voor iedereen die dacht dat we de overstromingen niet overleefd hadden, bij deze een teken van leven. We zijn weer boven water!

In het eerste jaar is alles nieuw. Alles is avontuur en onbekend. Nu dit 2e jaar begonnen is, vraag ik me af wat ik zal delen met de mensen die onze reis volgen. Een slang die een cavia heeft opgegeten… Een nieuwe wwoofer op Hosanna, regenval of zonneschijn. Hoewel we niet meer zo letterlijk op reis zijn is de journey van de Bouwman-family nog steeds in volle gang.

Tapestry.
We zien niet altijd waar het eindstation is, we zien niet altijd het resultaat. Het lijkt soms net een tapijt van de achterkant, en waarschijnlijk een heel klein stukje van het tapijt. We hebben zelf niet een beeld van het uiteindelijk doel van ons leven, maar we vertrouwen erop dat alle draadjes bij elkaar komen op de juiste plaats en tijd.

Bezoek
In februari zijn mijn ouders naar Australie gekomen. Een leuk en goed bezoek. We hebben veel kunnen lachen en bijpraten. Was eigenlijk ook weer zo gewoon om ze om ons heen te hebben. We hebben uitstapjes gemaakt, een kleine roadtrip hier en daar en veel kunnen laten zien van ons leven en de mensen met wie we wonen, werken en geloven. Grappig en confronterend was het om weer even met Nederlandse ogen naar ons leven hier te kijken. Bepaalde dingen zie je kennelijk niet meer en vallen vers ingevlogen Nederlanders wel op: huizen die lelijk zijn, troep (autowrak in veel gevallen) om een huis, slecht bewegwijzerde wegen, enorme vriendelijkheid en relaxtheid van mensen (je vertoning maakt echt niet uit), prettige chaos als een snelweg wordt afgesloten vanwege een overstroming en de enorme afstanden in dit land. Dit is slechts een greep uit dingen die ons opnieuw opvielen terwijl we met onze ouders door ons gebied reden.

Het was enorm leuk om geïnteresseerde mensen rond te leiden in een stuk van Australië. Niet te veel gepland maar veel erop uit. De kinderen hadden vrij van school en konden mee genieten van tijd met oma en opa. We hebben gebodyboard met oma, schildpadden ’s nachts uit hun ei zien komen op het strand, national parks bezocht met uitzichtpunten, watervallen en gepicknickt, kortom een vakantie-achtige maand. Een heleboel dingen werden nu duidelijk voor hen.

Water
In januari begint het natte seizoen. Regen kwam met bakken uit de hemel eind januari en maakte ons afgesloten van ieder ander dorp voor een dag. Het klinkt ernstig, maar eigenlijk was het vooral plezier. De dam stroomde over en gaf een wild water baan. Het weiland tussen Hosanna en ons huis was veranderd in een meer en de beesten konden we ter nauwernood in veiligheid brengen op hoger grond. De schade: de asfaltlaag van onze straat was weggespoeld en verschillende prikkeldraad hekken waren omver gespoeld. En veel meegestroomde rotzooi eindigde op de weg en in het prikkeldraad, van bladeren tot hele boomstammen aan toe.

Kinderen weer op school
We gaan er bijna al gewoon mee om, maar de kinderen doen al 3 maanden homeschooling, oftewel thuisonderwijs. Annejet leert het alfabet en Roos leert enorm veel over van alles en nog wat. Roos moet zelfstandig werken en dat gaat haar goed af. Ze moet zelf stukken tekst lezen en daarover vragen beantwoorden. Na iedere zin draait ze zich vol verwondering om terwijl ze Science doet: “Mam wist je dat er een laag lucht om de aarde zit?” Twee seconde later: “Mam wist je dat als die laag er niet was we niet konden leven op aarde?” Ze leert over zon en maan, over schepping en evolutie en vindt dit erg interessant.

Het onderwijs is niet minder dan schoolwerk en ook niet makkelijker, maar de kinderen zijn direct bezig met de stof en werken een uur of 4 per dag aan schoolwerk. Daarbuiten doet Annejet aan ballet en Roos aan schilderen bij Belinda.
Okke zit alweer een paar weken op school. Deze stoere jongen moest even wennen, werd een stil verlegen mannetje op het schoolplein. Sport vindt hij het leukst! Hij kreeg laatst extra waardering voor zijn inzet met hockey en hardlopen. De cross country run komt er weer aan, dus er wordt getraind! Vorige week heeft hij gespeeld met Kai een jongen die 2 jaar ouder is en ergens in het oerwoud woont. Zijn moeder fokt kippen en de hele middag hebben ze in hun dam gezwommen en varaan gevonden en met de kippen gespeeld. Kleine kindjes worden groot.

Studie
Ik zelf ben weer met studeren begonnen. Vakken als ‘business processes’, ‘legal issues for managers’ en ‘comparative management’ helpen mij om op Hosanna met een afstand naar de activiteiten te kijken. Wat doen we eigenlijk? Waar zit de toegevoegde waarde, welke processen moeten er veranderd worden en waar moet een systeem ontworpen worden teneinde het proces goed te laten verlopen? Allemaal dingen op kleine schaal hier, maar ik ben me er bewust van dat dit nuttige en essentiële dingen zijn die overal in je werk en leven terug komen.

Op Hosanna hebben we in maart het huwelijk gevierd van Laura (dochter van Alex en Ivor) met Nederlandse Jorg Thuyls. We hebben Hosanna prachtig aangekleed, veel familie van beide kanten maakten dit feest persoonlijk en bijzonder. Onze kinderen mochten voor de bruid en haar vader Ivor de kerk in lopen met bloemen en ringen…

Vandaag hebben we uitgeslapen na een drukke week. Naar de markt in Uki en koffie gedronken in een cafe. Op de markt lopen prachtige en gekke mensen rond. Zo wilden we een mand kopen bij een mevrouw die 10 prachtige oranje gelakte nagels had van wel 15 centimeter. Ik overdrijf niet. Bij het trekken van mijn portemonnaie: oeps we hadden geen contant geld meer op zak. Ze keek ons aan: “You have good karma, you can take it and pay me later!”

De afgelopen weken zijn we gezegend geweest met een leuke groep wwoofers. Willemarijn uit Nederland is nu een maand bij ons en draait lekker mee. Simone uit Nederland is eerder bij ons geweest en is nog eens bij ons langs gekomen voor ze eind maart terug naar Nederland vliegt. Het is gezellig en goed dat we vriendschappen kunnen onderhouden ook als mensen bij ons geweest zijn. Daarnaast hebben we nu sinds 2 weken een Rus uit Siberie, Wanja. En sinds vandaag hebben we Cat weer even over de vloer. Met een vriend (Gavin) had ze vakantie en wilde ze graag op Hosanna tijd door brengen. In Byron Bay church met zijn allen gegeten en morgen aan de slag met bosmaaier, mop en wasmachine!

In deze drukke tijd, proberen we ons te blijven richten op God. Het is ook hier gemakkelijk om je te verliezen in werk of een drukke agenda (overigens werk ik ook hier zonder een dergelijk boekwerk in papieren danwel digitale vorm). We beseffen dat de tijd vliegt, dat er altijd werk is en zal zijn en dat onze bijdrage niet kan afdoen of toevoegen aan God’s zegen en leiding (waarschijnlijk moet ik dit eigenlijk in de ik-vorm schrijven…). We hebben een jaar gehad, gaan nu voor de 2^e ronde en strekken ons uit naar verdieping en groei. We gaan naar Pasen toe, naar de winter en hebben een groeiende passie te leven op de manier van Jezus, ‘in zijn geest’.

P.S. Omdat het nu te laat is en ik de spanning hoog wil houden doe ik er nog geen foto’s bij. Annemieke mag morgen een picassa album samenstellen van de afgelopen 2 maanden en die posten als link! Nog even wachten dus…

GJ

Terugblik & vooruitblik

1 jaar in Australië, een jaar voorbij van emigratie. Van wennen, van alles nieuw. De supermarkt, een bank, verkeer, school, voedsel, natuur, klimaat. Alles. En na een jaar kijken we heel even terug. Is het wel een jaar? Voor ons is het ook langer dan een jaar. Het avontuur is dan ook meer dan leven in een Australisch regenwoud met slangen. Het avontuur ligt op een dieper niveau. Leven vanuit je hoop, je idealen, je geloof. In dit bericht willen we dit ‘andere avontuur’ meer belichten.

Overstap

Het jaar 2011 zal voor altijd door ons herinnerd worden als het jaar van onze vestiging in Australië. We kijken terug met enorm veel dankbaarheid. We ervaren het als een zegen dat we zo gemakkelijk de overstap hebben kunnen maken. De kinderen spreken Engels, voelen zich lekker, kennen geen heimwee en groeien in alle opzichten. Annemieke geniet van het contact met de wwoofers, de relaxte Australische mentaliteit. Zij is de grote stabiele factor voor ons gezin. Ik, GJ, zorg daarentegen voor alle instabiliteit. Werk is er altijd en moet ik beperken. Tijd met het gezin is heilig. Studie-uren zijn soms s avonds of ‘s ochtends. Hoewel mijn lichaam soms niet meer wil, – ik val dan als een blok in slaap op de bank – vind ik het zelf eindeloos leuk. Ik geniet van het contact met gasten, wwoofers en wie dan ook. Op Hosanna hebben we dit jaar vooral veel opgeruimd, kleine dingen gewijzigd, systeem aangebracht. (sinds kort zijn onze promo filmpjes online op youtube!) Het contact en het aansturen van het wwoofer team heeft ook een grote verandering doorgemaakt. Echt contact dat levens veranderd is ontstaan. Mensen komen terug op Hosanna. We houden contact met mensen overal ter wereld en in Australie. We hebben een plek gevonden in de kerkelijke gemeenschap Eastgate. Het is een goede plek waar we mensen beter leren kennen en waar we nieuwe dingen leren.

“Heeft het jullie gebracht wat jullie dachten?”

Ja, omdat het leven inderdaad een stuk meer terug gaat naar de basis, omdat we als gezin nog meer een team zijn geworden. Er is minder afleiding en meer focus op wat we als kern zien van ons leven en werk: God de eer geven met alles wat we hebben en doen.

“Is er dan niets dat tegen is gevallen?”

Cultuurshock.
Wat ik ben tegen gekomen is dat de Australische cultuur wel degelijk een andere cultuur is. Je denkt een Westers land, moet makkelijk gaan. En dat is ook zo, maar toch; Die Australiers zijn echt geen Europeanen en je voelt je soms erg Europees hier tussen al die Ozzies. Het is een land waar alles erg relaxed is, zo relaxed dat het een ‘offense’ is om teveel te plannen. Als we een groep krijgen die een kamp organiseert, krijgen we de werkelijke aantallen voor maatlijden pas op de dag ervoor.

Er is een heleboel vriendelijkheid en openheid, maar tegelijk is die ook oppervlakkig en onhoudbaar! Bij de bezinepomp, de ‘servo’ (afkorting voor service station), vraagt de caissière standaard; How are you goin’? Een antwoord wordt gewaardeerd en er kan zelfs een gesprek ontstaan. En dat met iedere klant! Dit is iets moois, maar ergens ook onmogelijk. Aan de telefoon is het hetzelfde:

-Hosanna Farmstay, this is Jan speaking.

-Hello, this is Mark. How are you today?

-Well, thanks, and you?

-I’m all right actually. I’m calling you to enquire about vacancies over Easter.

In e-mail contact kun je ook niet concreet of te direct worden. Je schrijft nooit in een mail ‘we ask’ of ‘we demand’, maar ‘we would like to…’ In Nederland kunnen we zonder iemand te beledigen gewoon direct efficient en zakelijk zijn. Het is apart om basics te moeten leren. Alsof je ergens op sommige gebieden weer even bij nul bent.

Werk
Waar het werk aan gaat is het ook nieuw voor mij geweest om een werknemer te zijn ipv eigen baas. Het is ook niet altijd makkelijk geweest mijn positie te vinden als manager onder een eigenaar. De eigenaar moet los laten en vertrouwen hebben en ik moet de kans krijgen en initiatief nemen. En scoren, succes boeken in een veld dat me soms helemaal vreemd is. Het beheer van een property met dieren en een klimaat dat je niet kent vraagt vooral tijd om die te leren kennen. Onderhoud is enorm belangrijk. Het klimaat vreet aan materialen. Hygiene is key voor ons soort bedrijf. Voor een organisatie waarin een heleboel kleurrijke mensen werken van vrijwilliger tot professional ligt slijtage en onoverzichtelijkheid op de loer. En dan is er het typische thema van veranderen. Veranderen dient een doel en is goed, maar iedereen weet ook dat het moeilijk is als je gewend bent aan je ouwe eigen manier.

Kortom, mijn werk op Hosanna is prachtig en uitdagend, maar zeker niet makkelijk. Met mensen werken is wat dat betreft op allerlei niveau’s en plekken ter aarde het zelfde.

Het is juist het contact met de mensen wat ons bemoedigt om verder te gaan. Sinds wij er zijn, krijgen we de feedback dat Hosanna een nog mooiere plek is geworden om te verblijven als wwoofer en gast. Er is meer rust, plezier en de kinderen spelen hierin niet de minste rol. Voor backpackers een ‘home away from home’. We geloven dat we met ons leven meer kunnen vertellen dan met woorden. En hoe gaaf is het als mensen mee gaan op deze ‘journey’? Als backpackers terug komen, als backpackers vragen stellen over het leven. Als mensen groeien en het Leven ontdekken? Cat (zie eerdere blogs) komt terug voor een paar dagen eind januari. Haar relatie is opnieuw uit, nu definitief. Elisha komt terug met een vriendin om bij ons te werken. Paul wil na 3 maanden eigenlijk niet weg. Hij zei: ‘This is a special place and I’m learning stuff about God’ en ‘I think I am starting to become a more sensible me’.

Ook voor Alex is het een verandering geweest, deze hardwerkende vrouw met Argentijns bloed, kan haar opvliegendheid bewaren, nu het bedrijf beter georganiseerd is en zij niet meer hoeft te werken met wwoofers die soms onhandig lijken. Er is meer tijd en aandacht voor gasten, onze klanten. Alex geniet van de verschillende gasten en praat soms tot s avonds laat met gasten. Als bedrijf boeken we een kleine winst en gaat de bezettingsgraad nog steeds omhoog.

De grootste uitdaging is voor mij persoonlijk om de balans niet uit het oog te verliezen. Waar eindigt verantwoordelijkheid voor Hosanna en begint tijd voor het gezin? En soms overlappen deze twee. Ik ben enorm trots op ons gezin, voor de mensen die we hebben leren kennen. Voor de ervaringen die we hebben gehad. Wat we geleerd hebben als gezin. We zijn dankbaar voor alles dat het ons gebracht heeft.

2012
Het nieuwe jaar 2012 gaan we in met vertrouwen. We zijn begonnen met thuisonderwijs voor onze meiden. Okke gaat naar school. Mijn ouders komen DownUnder.

Er zullen nieuwe wwoofers komen, nieuwe gasten. Er zullen mooie momenten zijn. En moeilijke. In de Bijbel lezen we: “Ik ben met jullie, al de dagen…”. We zien terugkijkend welk spoor onze wagen heeft getrokken en geloven dat we in dit komend jaar opnieuw een spoor zullen achterlaten. Dat ons leven mag laten zien: De weg, de waarheid en het leven (Johannes 14:6).

Christmas in Australia

Het is kerstavond als ik dit bericht begin te schrijven… De regen komt om het uur met bakken uit de hemel. De eerste floodings van onze creek zijn er al geweest. Kerst in Australie is een beetje vreemd. Ik ervaar het meer als een party dan een ‘celebration’. Kerstmuts op, Merry Christmas zeggen en het is Kerst. Men beseft dat het zelfs voor de meest goedgelovige kinderen niet meer vol te houden is dat Santa komt naar Australie met een slee voort getrokken door rendieren en gekleed in een warm pak. Het is dus een beetje een ‘joke’. Santa kwam, zo ook vandaag bij ons op Hosanna. Een vriend van Hosanna kleedde zich om en sprak zijn tekst uit: Hooo Hoo Hoo. I gotta bag with lollies. Merry Christmas. (lollies zijn geen lollies maar snoepgoed in het algemeen). Geef ons maar Sinterklaas, deze man heeft geen karakter en leert de kinderen niets!

We hebben deze dagen alle accommodatie verhuurd aan een groep Sri Lankezen met veel kinderen die het allemaal prachtig vonden. We reden met Santa en een aanhangwagen vol kinderen door het veld en het meters hoge gras en de creek. Iedereen had lol. Na afloop konden we de gasten nog trakteren op een leuke python die onze nabije buur Mike (van het hippie couple) had gevangen in zijn kippenren. De zak werd afgegeven, zonder Mike. Of ik de slang even wilde showen… Ik zal jullie bekennen: Ik stond niet te trappelen. Jennie zou hem wel even uit de zak halen… Maar oeps voor we het wisten was de slang eruit geglipt, 2 meter lang gleed het achter de koelkast in de receptie. Jennies verwoede pogingen slaagden niet, doch Alex griste het beest en stopte het in mijn handen… leuk! Thanks! En toen kon ik 30 fotoshoots organiseren met iedere Sri Lankees die het durfde om het beest om zijn nek gedrapeerd te krijgen. Ik heb kunnen leren dat slangenpoep wit is, zoals duiven$#!^^ en dat een slang ook kan plassen op je arm en dat zijn plas niet warm is. Foto’s volgen, bij gebrek aan onze eigen camera.

Daarna zijn we met zijn allen naar een Kerst dienst geweest in Murwillumbah. Carols zingen en horen waar het echt om gaat. “He’s the reason for the season.”
Kerst wordt hier erg uitgebreid gevierd. Bergen kadoos voor iedereen. Als Calvinisten hebben we ons een klein beetje laten verleiden tot deze materiele gekte, s lands wijs  slands eer. We gooien het maar op integratie en we genieten van alles dat nieuw is. Morgen vinden de kinderen wat kadootjes bij de kerstboom, ehh die hebben ze hier ook al niet. Bij onze zelf getimmerde kerststal.

Net als in Nederland worden ook hier huizen versierd. Soms is het een hele straat waar mensen voor langs komen rijden, maar soms is het ook een apart huis. Zo is er een huis vlak bij ons, 10 buren ver weg, 3 km verderop. Niemand zou er langs komen of zelfs het huis kunnen vinden. Echt een onmogelijke lokatie. Deze mensen hebben echter het plezier om vanaf oktober hun 100.000 lichtjes op te tuigen in hun tuin en huis. De meest felle kleuren en allerhande beesten en creaties zijn te bewonderen op hun land en om hun huis. En iedereen is welkom: Je parkeert je auto, wandelt een pad door de tuin en via het zwembad in de achtertuin weer terug naar de oprit. Iedere avond in december vanaf 8 uur… Ieder zo zijn hobby, zullen we maar zeggen. Maar het was de moeite waard!

Vorig weekend hebben we meegeholpen met een Christmas Carols produktie in Murwillumbah. Naast een open lucht zang met Carols en vuurwerk was er een Bethlehem Experience opgezet. In 7 scenes werd het verhaal uitgespeeld van Maria en Jozef, en je raadt het al: Annemieke en ik waren het verloofde echtpaar dat vol verwarring besloot om bij elkaar te blijven en de goddelijke zwangerschap te accepteren. We hebben er erg veel plezier in gehad en iedereen heeft veel kunnen lachen. Onze kinderen liepen verkleed door alle 7 scenes heen tegelijk. Daarnaast leverde Hosanna alle dieren zodat alle bezoekers wat te beleven hadden.

De dag erna zijn we als gezin een paar dagen weg geweest. We zijn westwaarts gereden, het land in! Boonoo Boonoo, Tenterfield, Bald Rock en Mole Station zijn plekken die we hebben bezocht. Riviertjes om in te zwemmen, kangaroos en bizarre rotsformaties en vriendelijke mensen maakten deze trip opnieuw erg relaxed. De ‘roadtrip’  is wel een beetje onze vorm van vakantie vieren. Alles in de auto en we zien wel waar we precies uitkomen. We hebben op een echt ‘cattle station’ geslapen. Een landgoed dat 3000 acres groot is en je allen kunt bereiken met een onverharde weg van 15 km. En de weg gaat dan nog verder door dieper landinwaarts naar andere stations. De mensen leven erg zelfstandig. Geen vuilnisdienst, je hebt je eigen totaal ongesorteerde vuilnisbelt. Een brandweer heeft geen zin, als er nood aan de man is bel je de helikopter en voor de rest ben je zo ongeveer zelfvoorzienend. De kinderen zwommen in de rivier (Mole River)  en vinden het ook allemaal leuk. Alles is avontuur. En dan te bedenken dat we ons op slechts 200 km landinwaarts bevonden van de Oostkust. Australie is een bizar groot land.

Morgen is het echt Kerst. We gaan uitgebreid eten. Dat doet iedereen. Een netgeslachte stier leverde een mooie roast op voor ons kerstdiner dat we eten in de middag. Iedereen eet vlees, dus naast een roast dinner met lunch ook een ham en al het mogelijke luxe fruit. Iedereen pakt uit, we zien uit naar een diner, eeehh lunch met ons gezin en de wwoofers.

Voor iedereen in Nederland, geniet maar van die koude natte neus, van het vet op je tafelkleed van gezellige kaarsjes en van warme erwtensoep. We wensen jullie alvast fijne kerstdagen.

PS: Hier is de algemene wens niet alleen een ‘merry’ Christmas, maar ook een ‘safe’  Christmas. Gevaar dreigt overal in deze maatschappij, zwemmen, strand, zon & verkeer.

PS2: De groep Sri Lankezen vieren hun cultuur uitbundig. Heerlijk eten (we moesten het proeven!), cricket spelen op het veld en dansen, zingen en muziek maken. Trommels komen tevoorschijn, opzwepende muziek, iedereen danst mee. Van die muziek waar je niet bij stil kunt staan, dus ook wij deden mee!

PS3: de fotos van de afgelopen dagen

PS4: Nu is kerst voorbij; een heerlijke dag! Super relaxed. Prachtig!

animal news

Met vele dagen al meer dan 35 graden is de zomer echt begonnen. Het is van dat weer, dat zelfs als je stil zit, je de druppels overal naar beneden voelt lopen. Lekkuuurrrr! Gelukkig hebben we een meer om in te zwemmen. Dat koelt goed af. De bloesemblaadjes vallen van de bomen en het gras groeit nu echt heel hard. Het is niet meer bij te maaien in de wei.

Dit seizoen brengt ook nieuwe dieren met zich mee: eindeloze kevertjes. De exacte naam weet men niet: “Just a bug” Alsof je je daarin zou kunnen interesseren, ze zijn een leuke afleiding voor de kinderen. ’s Avonds komen ze te voorschijn en vliegen op het licht af. Ik betwijfel of ze ogen hebben. Gebruiken doen ze ze in ieder geval erg slecht. Het is vrij normaal dat je grijpt naar je kruin en een bug op de grond zet. Of uit je bord haalt. Als het echt druk wordt in het luchtruim van het terras, is het eigenlijk onmogelijk om buiten te zitten. De vloer licht na een halfuur bezaait met dode exemplaren. Die je leuk in een bakje kunt doen natuurlijk… Kinderhand is gauw gevuld!

Dit warme weer brengt ook de slangen in een nieuw niveau van activiteit. Bruine slangen zijn all over. We hebben er zelf al 3 keer een gezien bij Hosanna, waarvan een keer in het meer. En Alex had er eentje onder haar keukenstoel toen ze thuiskwam. Nu is er een klein verschil met de andere slangensoort die we al vaker tegen zijn gekomen, de python of carpet-snake. De bruine slang is echt giftig en kan zelfs dodelijk zijn. Iedereen weet als standaard wat je moet doen bij een beet van een brown snake: niet bewegen en afbinden en hulp roepen. Overal is antigif verkrijgbaar. Slechts 20% sterft aan een beet van de bruine slang….

Tel daarbij op dat James nog langs kwam met een Carpet Snake: ik heb mijn angst overwonnen en het beest vastgehouden. Omdat we zoveel brown snakes gezien hadden besloten we deze maar los te laten, aangezien ze zich voeden met brown snakes. Tijdens het eten laten we dus de slang over de balustrade glijden de Lamandra-struik in. Terwijl ik dit blog schrijf bedenk ik me hoe bizar dit eigenlijk is. Je zit te eten, houdt een slang vast, en laat hem even later bij de buiten-eet-area los.

De schildpadden die we in het meer hebben, (long neck turtles) hebben zich vermenigvuldigd dit seizoen: Naast de 5 volwassenen nu ook een kleintje, zo groot als je handpalm. Okke zwemt tussen al het groen van de lelies en modder door en kan stilletjes tot op 1 meter komen van de boomstronk waarop de beestjes zonnen.

De vleeskoeien doen het ook goed: van de 23 koeien hebben we 6 kalfjes gekregen dit voorjaar: 4 vrouwtjes en 2 stieren. Een 7e heeft de geboorte niet overleefd. Alsook de moeder. Dit soort dingen checken we niet. We ontdekken het. De stank leidde ons naar een afgrijselijke scene: hoofdje eruit. En big black bugs hadden een feestmaal. Met de tractor slepen/schuiven we deze hoop dan een beetje weg naar een hoek of afgelegen plaats.

Zoals al eerder gezegd: de zomer is begonnen. Deze week gaan we de eerste honing oogsten! Die kleine beestjes hebben binnen de kortste keren een kast met 10 ramen vol verzameld. De kast begint te klein te worden. Dus een nieuwe kast staat klaar om er boven op te gaan. De bijen hebben het ook warm in hun huisje en verzamelen zich op de drempel van hun woning ’s nachts. Ze klonteren samen, ‘bearding’ heet dat. Omdat het lijkt op een kast met baard. Woensdag komen Bill en Charlie (mijn bijen-mentoren) mij helpen met slingeren.

OK, nu is het vrijdag… de eerste honing is geoogst. Prachtige ramen vol honing. Ongeveer 12 liter! De bijen hebben een nieuwe box vol ramen gekregen om te vullen met honing, echter het bloesem seizoen loopt ten einde dus deze honing die aangemaakt zal worden zullen we niet oogsten, maar laten we in de box als voedsel voor het volkje in de winter.

Deze week hebben we ook de koeien gedaan. Dat betekent dat we de kudde in de kleine wei zetten waar we zo’n gangpad hebben waarin we iedere koe klem kunnen zetten. Best een leuke truc. Alle backpackers mogen helpen en vinden dat meestal erg leuk. Alle hoorns werden geknipt, anti-teken spul (sommigen zaten er echt onder) en een enkele castratie. Bij het verzamelen van de koeien ontdekten we een 7e kalfje (8e dus eigenlijk) dat in de bosjes lag. De moeder bewaakte dit zwakke kalfje. Uiteindelijk hebben we de moeder de kleine wei ingekregen door het kalfje in de achterbak van Alex auto te zetten en door de wei te rijden. De moeder volgde vanzelf! De uiers van de moeder hebben we leeg gemolken met de hand. Ik dacht dat colostrum oranje was, maar rozerood kan kennelijk ook. Het melken ging prachtig, ware het niet dat een gezonde vlaai die eruit komt en neerspat op je zelf iets minder is. Je leert van dichtbij het leven en de natuurlijke gang die soms vies en donker is. Het kalfje gaat het niet redden en ligt -as we speak- te sterven. De moederkoe staat erbij en loeit. Als het niet sterk genoeg is om zelf te drinken zal het niet sterk genoeg zijn om te overleven. En een vlees stier willen we niet opvoeden in de wei met de fles. Een paar bevriende cattle men van het dorp helpen ons bij dit alles, Alex en ik zijn leken die meehelpen. Na de kudde was ook Peanut, ons troetelkoetje, aan de beurt. Haar hoorns begonnen gevaarlijk te worden. Waar de andere koeien zich prima gedroegen, ging Peanut flat-out bij het onthoornen. Met een klem in haar neus (die ik strak moest houden) en drie man op haar zij hielden we haar in bedwang. Dat schijnt zo te moeten gaan met een koe die je vertroelelt. Die stellen zich iets meer aan, zo lieten we ons informeren. Peanut kreeg al bloedende (ja een hoorn bloedt) en apatisch hijgend een stroomschok die haar wakker maakte en op haar benen deed staan. “She’ll be all right in a few days” sprak onze koeien-professional.

Kids
Roosmarijn, Annejet en Okke worden groot. Roos wilde ineens kort haar, zoals een vriendinnetje van haar op school. Het staat haar wat ons betreft prachtig en maakt haar een stuk ouder. Vandaag was ze met een vriendinnetje op een verjaardagsfeestje. “We went to the French Restaurant in Byron Bay and to Byron Beach”. Ze is zelfstandig en is gegroeid in zelfvertrouwen. Annejet treffen we vaak aan op school in een rij van 3 meiden gearmd lopend. Lulu and Aisha zijn haar vriendinnetjes. Ze begroeten elkaar nog net niet iedere morgen met een ‘hug’. Die fase dus.

Okke is denk ik het meest gegroeid. Hij wordt een stevig gebouwde jongen. Altijd wil hij zwemmen. Hij is voor weinig bang. Hij gooit het liefst met alles en iedereen. Dus soms is het huis iets te klein. Hij heeft zich dit voorjaar aangeleerd te zwemmen, onder water te zwemmen en te duiken. Ik was stomverbaasd. Hij dacht daarna dat hij ook wel kon duiken van de 3 m hoge duikplank… Aiii, dat werd een ‘belly-flop’; plat op zijn buik. Daar moet hij echt nog even mee wachten. Een koprol het water in kan hij wel doen ondertussen. Hij ziet het de backpackers doen of zijn grote zus, wil het ook en probeert het zelf.

Decembermaand
Morgenavond vieren we Sinterklaas. De kinderen geloven niet meer echt in Sinterklaas, maar toen ze hun schoen mochten zetten deze week, zaten de jongste twee als heilige boontjes vol overtuiging te zingen bij de kachel. En het Sinterklaasjournaal op internet is een belangrijk onderdeel van dit feest! Iedere ochtend kijken ze de uitzending van de avond ervoor in NL. De ontbijtkoek en de pepernoten en speculaas die we opgestuurd kregen smaken nu toch wel erg lekker. Sommige smaakjes heb je hier gewoon niet.
Hier in Australie staat alles al weken klaar voor Kerst. Sinds begin november is alles versierd in Kerststijl. Kerst vier je hier met een lunch en eindig je op het strand. Kerst is meestal ook een van de warmste dagen van het jaar. Annemieke gaat half december zingen voor de Carols by the Sea in Byron Bay.

Jingle bells Jingle bells, Jingle all the way, Christmas in Australia on a scorching summers’ day, Jingle bells jingle bells, Christmas time is  beaut’, oh what fun it is to ride in rusty Holden ute.

En natuurlijk de echte kerstliederen. De Australiers begrijpen zelf ook wel dat het eigenlijk een beetje vreemd is om Kerst te vieren zonder kou, guur weer; laat staan sneeuw! Nepsneeuw, een andere boom met horizontale takken en lichtjes, veel lichtjes moeten de kerstsfeer van Europa imiteren. Alleen nog jammer dat het pas donker wordt om half negen ’s avonds. Op Hosanna is het overzichtelijk met kerst: een grote groep Sri-Lankezen heeft heel Hosanna afgehuurd voor 4 dagen. We zijn benieuwd!

School
Zelf heb ik de vakantie tot en met februari. Afgelopen semester heb ik alle vakken keurig in kunnen koppen met credits (7) en distinctions (8). Ik kan mijn aandacht nu makkelijker verdelen tussen gezin en werk. Op een doordeweekse vrij dag schilder ik het kantoortje of houd ik de tuin bij of werk met de bijen. Daarnaast zijn we begonnen (voornamelijk Annemieke) met het plannen van het Thuisonderwijs. Welke invulling gaan we geven aan bepaalde vakken? Van de overheid moeten we 6 vakken geven, de Distance Education school geeft er 4 (wiskunde, Engels, science and social studies). We gaan er Physical health and education bij geven en Arts.
Okke gaat wel naar school. Hij mag nu al oefenen op vrijdag en dat gaat hem prima af. Als een vis in het water. We hopen dat de andere sociale omgeving van school hem goed zal doen en hem zal uitdagen op zijn niveau. Het schooltje in Stokers Siding is een prachtig schooltje. Hoewel het niveau misschien niet hoog ligt, doet het de kinderen goed.

In januari hopen we nog even weg te trekken met ons 5jes naar het zuiden. Sydney misschien.  Voor alle foto’s van de afgelopen weken klik hier!

We wensen iedereen een leuke decembermaand toe. Hoewel de zomer heerlijk is voor een kampvuur of het strand, Kerst met meer dan 30 graden zal toch wat vreemd zijn…

Hippie and happy 4ever

link for pictures

Beste mensen, de zomer is begonnen! Mijn (GJ) examens zijn voorbij en ik heb vrij tot eind februari! Het voorjaar was erg kort: overdag is het nu al snel boven de 30 graden. Zwemmen in het meer is heerlijk!

De kinderen gaan nog een paar weken naar school, hun zomervakantie begint mid-december. Na de zomer zullen we de meiden gaan homeschoolen. Waaaaat? ‘Homescholing’ betekent ‘thuisonderwijs’. We gaan een programma volgen via een school waarbij we de kinderen enigszins flexibel zelf gaan onderwijzen. Waarom?
Allereerst speelt een praktisch financieel voordeel een grote rol. Daarnaast hadden we al eerder gelezen en ons verdiept in thuisonderwijs. In onze situatie zou het mooi passen. We kunnen meer tijd met de kinderen doorbrengen die nu  lange dagen op school zijn. We kunnen flexibeler omgaan met mijn werk dat juist vaak druk is in vakanties/weekenden en we kunnen het Nederlands wat beter op niveau houden. Onze Roos moeten we echt bijspijkeren… Met thuisonderwijs kunnen we als gezin iets flexibeler de week indelen. We kunnen de kinderen misschien nu ook een sport aanbieden en hebben het vroegere kantoortje van Alex omgebouwd tot klas lokaaltje.

Okke gaat wel naar school. Okke is er meer dan aan toe. Hij barst soms uit zijn lijf van energie. De uitdaging en nieuwe context van een school met meester is goed voor hem. Dit geeft Annemieke ook een betere gelegenheid het thuisonderwijs goed te starten met de meiden. Roos en Annejet hebben er erg veel zin in.

Dit weekend hadden we een zomers feestje dat gevierd werd: 3 vriendinnen van Alex vierden hun 60ste verjaardag op Hosanna in jaren 70 stijl! Het is eigenlijk niet goed uit te leggen hoe dat er aan toe gaat. Een mix van middeleeuws schransen, zomerse bbq geurtjes, een park-picnic setting met een zwemmeer en kleurige 70’s versiering. Iedereen komt laat, alles loopt net niet in het honderd.  Mensen dragen zelf hun biertjes mee. (BYO= Bring Your Own) Of een fles wijn. Iedereen neemt eten mee. Een pinhata wordt opgehangen voor de kinderen. Gezellig is het zeker. En iedereen praat met iedereen. Van baby tot 80 jarige: iedereen is deel van het feest vol speeches, zelfgeschreven liedjes (iedereen kan natuurlijk gitaarspelen) en een enkele act. Het meest aparte zijn de verhalen van deze vrouwen. Over hun hippie verleden. Ze kennen elkaar allemaal van hun vroegere hippiehuis in Sydney, 3 verdiepingen, ‘so 3 stories of hippies that hung around’. True hippies didn’t work. Nimbin, drugs, en alles wat daarbij hoorde was onderdeel van hun leven. Aquarius festival incluis en peace, veel peace. Deze mensen kennen de eenvoud van het leven. Ze zijn geen echte hippie meer. Toch zit die hippieness er ergens nog in. Tevredenheid, gemak en community. Ze hebben gewoond in hutten, in huizen met een ‘dirtfloor’ terwijl de kinderen opgroeiden. Bouwden hun eigen huis met restproducten van andere bouwvallen. En bijzonder is zeker dat ze doorgingen met hun zoektocht naar peace. Deze 3 vrouwen en Alex incluis hebben uiteindelijk hun diepste vrede in Jezus gevonden. Deze levens zijn niet perfect geweest, toch zijn ze uniek en mooi. Als een schilderij. Het gaat niet om de perfectie, maar om het verhaal dat het kunstwerk vertelt. Welk verhaal vertellen onze levens? Hoe zal dat verhaal aflopen als wij 60 jaar zijn?

Wij zijn allemaal een kunstwerk, niet de kunstenaar. Laten we het resultaat aan Hem over?  Het deed me denken aan de volgende tekst: For we are God’s masterpiece. He has created us anew in Christ Jesus, so that we can do the good things he planned for us long ago. (Efeze 2)

Kunnen we ons zelf zien als een kunstwerk dat een verhaal vertelt?

Zie hier de foto’s. 

Verjaardag Annejet!

Een echt samenhangend verhaal had ik niet in mijn gedachten…. Wel enorm veel plaatjes van momenten die we eigenlijk willen delen. Het is een prachtig seizoen hier. Nog steeds droog, lekker warm overdag met 30 graden en s avonds prima fris.

For whoever doesn’t want to read: the pics. De link voor de plaatjes!

En dan is dit een relatief koud voorjaar… Zomertijd is ingegaan waardoor we nu s avonds langer licht hebben. De bijen zijn erg actief. De 10 ramen in de grote kast waren snel te krap, waardoor het volk ging verder bouwen aan het plafond van de doos. Honingraat met honing en larven  droop naar beneden en met imker-pak aan hebben we hun ijverige voorjaarswerk afgebroken, meegenomen en de honing geoogst. Zie foto’s. Een tweede honingkast boven op de broedkast kan nu voor honing zorgen over een aantal weken.

De kudde koeien op ons paddock aan de andere kant van de weg heeft er intussen 3 kalveren bij! Op een mooie namiddag hebben we door de wei gewandeld en ze allemaal gezien. Als echte boeren bezien we het en doen verder niets: de natuur doet zijn werk en over het algemeen droogt het resultaat aardig op. Is dit resultaat een mannetje dan kunnen we het slachten na een half jaar…

We zijn er intussen aan gewend geraakt een teek te verwijderen als we s avonds douchen. In de tuin bij de bijen zit steevast een slang op de composthoop. Tijdens het eten bij Mike en Belinda de worm nog uit je sla halen…Op een avond deze week realiseerden we ons hoe veel je je op natuurlijke manier aanpast en gewoon vindt.

Op Hosanna groeien we in het stroomlijnen van organisatie en omzet. E-mailings gaan eruit, een facebook trucendoos gaat open en een campagne om schoolkampen te werven voor doordeweekse overnachtingen zit in de pijplijn. De backpacker samenstelling is weer veranderd. Namen noemen, ach dat heeft misschien geen zin. Cat onze chefkok die fantastische maaltijden wist klaar te spelen met niets, is weg. Een Fransman is gekomen en gegaan. En een Japanner als ook een Duitser zijn de laatste aanwinsten. En niet te vergeten Paul, een soort van hunk die goed werk verzet. Okke vindt het zwemmen met hem helemaal geweldig. ‘Stoere dingen doen’. Mensen komen en gaan en de verscheidenheid aan mensen en hun verhalen is overweldigend. Van een Japanner voor wie verlegen zijn een  een understatement is, tot een Duitser die vliegtuigmechanic is en het werken alleen te loos vindt en daarom reist. Of laatst een jonge vent die dronken bleef liggen langs de kant van de weg voor ons huis. In zijn dronken bui rakelde hij zijn hele leven even op en wenste zich zelf dood. Maar ach, zo redeneerde hij  in dronkenschap, dat zou weer zo erg zijn voor de kinderen die nu intussen al 3 uur op hem zouden wachten met de boodschappen die hij onderweg verloren was. Een fietstocht naar Town (12km) en alleen weten terug te komen met een paar blikjes is best een opgave. De jongen bleek redelijk aanspreekbaar. Hij vertelde zijn naam: Wuuu  iiiiilllllumsaaa,  Yeaa Dutch!, Nederlanden……!! Weeelumsa….. Bleek gewoon Willemse te heten van achteren. De hoeveelheid verhalen die mensen bij zich dragen zijn enorm en soms overweldigend. En overal om je heen. Van heel inspirerend tot tragisch of droevig. Ik vond het persoonlijk een eye opener dat God nooit moe wat van al onze levensverhalen. Hij raakt nooit uitgeput in zijn liefde voor mensen! Wat een voorbeeld en inspiratie!

We hebben dit weekend de verjaardag van Annejet gevierd: Zes jaar is ze geworden! Abraham en Corine en kids waren overgekomen uit de Sunshine Coast. En op zondagmiddag een partijtje met taart, wwoofers en een Ivor die de trampoline uitprobeerde! Een kinderfeestje volgt later. Niet dat dat erg veel inhoudt hier. Ik bracht Roos gisteren nog naar een feestje. Uiteindelijk een landweg afgereden voor 14 kilometer en op een top van een heuvel staat dat een prachtig huis. 15 kinderen hollen achter elkaar door de tuin. Wat water te drinken, een zak chocolaatjes die uit een pinjata valt, een schommel, hut en trampoline en klaar is kees.

Annejet heeft een heerlijke dag gehad waarin zij eventjes in het middelpunt mocht staan, kadootjes kreeg en de kaarsjes mocht uitblazen. Uiteindelijk was Okke toch sneller. In de namiddag nog even een duik in het meer met Okke en Roos en een mooie dag is ten einde gekomen.

Voor mij persoonlijk nog een 2 weken blokken voor de examens en dan zomervakantie tot en met februari 2012! De kinderen gaan nog naar school tot en met half december. Voor daarna zijn we een homeschooling/distance education optie aan het bekijken. Hierover later meer.
We willen iedereen bedanken die reageert en willen laten weten ieder contact erg te waarderen.

 

 

Spring has sprung!

Na een paar weken zonder internet thuis, eindelijk weer een teken van leven. Hieronder een verhaal wat ik al eerder offline was begonnen en nu aangepast heb. For photo’s click here! Voor de plaatjes is hier de link naar een picasa album!

Om maar gelijk met het moeilijkste te beginnen: Matthew en Nicole staan niet meer bij ons. We hebben ze uiteindelijk weg moeten sturen. Persoonlijk een moeilijk process. Matthew en Nicole hadden vaak een ‘domestic’, een meningsverschil dat plat werd uitgevochten. Niet echt passend toen er ook mensen kampeerden. Daarnaast begonnen we te zien dat zij de plek op Hosanna’s kippenveld een prima eindstation vonden, terwijl wij het zagen als een tijdelijke tussenoplosssing. Heel veel bemoeienis konden en mochten we niet hebben, zo was het adagium, dat uiteindelijk leidde tot hun vertrek. Overigens niet zonder slag of stoot. Politie is langs geweest. Het motto van de politie luidde: dit sort gevallen buiten je property houden, het liefst buiten de council en als het even kan buiten de New South Wales grenzen houden. De ruime maar eenzijdige sociale voorzieningen (lees enkel een ruime uitkering) die er zijn maken dat mensen er niet optimal mee gediend zijn en zorgen voor verharding in de maatschappij. De staat/belastingbetaler betaald, maar door gebrekkige stimulans en controle blijven de resultaten uit.

10 september was Roos jarig. Het was een mooie zaterdag in het voorjaar. Het begint hier heerlijk warm te worden. Eigenlijk wel lekker. korte broeken aan, slippers dragen. Roos heeft voor haar verjaardag 4 kuikens gekregen. “Het leukste kado ooit”, zei ze.

Iedereen van Hosanna kwam op visite: Ivor, Alex, Jennie en de wwoofers kwamen aanlopen met Miss Piggy in de achtervolging. Dit 12 weken oude varken begint groot te worden en loopt overall achter je aan. Ook over de straat naar ons huis! In de tuin liep het rustig rond, terwijl Jennie en Alex ieders gezicht beschilderden. Cat bedacht dat het leuk was het varken ook een likje te geven…

Cat en Brooke zijn vertrokken. Wat een gave tijd was het met deze 2 chef-koks! Ook zij zelf hebben hun tijd bij Hosanna als waardevol gezien. Cat schreef ons dat het de 2 mooiste maanden uit haar leven waren. En Brooke schreef dat ze het bijzonder vond een God te leren kennen van wiens bestaan ze niets wist.

Tijdens een afscheidsmaaltijd lieten we hen gaan met speeches, gedichten en de zegen van God, verder op reis naar het noorden. Afgelopen week echter hadden we een droevige Cat aan de telefoon.  De een ging los in een leven van feesten en drugs en drank, terwijl Cat daarmee wilde stoppen. Relatie stuk en of ze alsjeblieft terug kon komen. Cat dus weer aan boord.
Andere wwoofers die we momenteel behuizen zijn, Ave uit Estland, Elisha uit Korea, en Hedvig uit Noorwegen en Catriona uit Ierland. Met al deze mensen is het gaaf om samen t eleven. Na weken leer je pas kennen wie ze werkelijk zijn. Hun dromen om te leren zingen, of om een partner te vinden. Hun worstelingen met ouders die hen terug willen om letterlijk voor hen te zorgen. Hun negatieve zelfbeeld, of hun vragen over ‘het leven’.

Op Hosanna is het voorjaar begonnen. We hebben een mailing verstuurd naar alle e-mail adressen en raken langzaam volgeboekt voor het voorjaar en de zomer. Afgelopen weekend hadden we een kamp van alle ouders van kinderen in een bepaalde klas die het leuk leek een weekendje weg te gaan.

Met catering van de diverse maaltijden gaf dat aardig wat werken en omzet. Aankomend weekend opnieuw volgeboekt en verzorgen we ook alle catering. We  groeien naar een soepele uitoefening van ons vak en bedrijf. Mond op mond reclame is een stuwende kracht. Een eerste mailing hebben we uitgestuurd en standaard systemen ontwikkelen zich voor een werk dat zich herhaalt.
Tegelijk met mijn studie pas ik toe wat ik leer over management informatie systemen, pas ik time-management toe in een plek die alle tijd kan vragen en  leer ik prioriteiten stellen en communiceren. Lijkt simpel, maar is het niet!
Zondag is een dag die we goed weten apart te houden. ‘Alex holds the fort’ zoals ze zelf zegt. We gaan sinds een paar maanden naar Eastgate church en vinden ons daar steeds beter thuis. Een kleine groep mensen, misschien 70 op een ochtend. Kinderen hebben aansluiting en wij leren ook andere mensen kennen. Zo is er een gezin uit Canada dat ook kinderen heeft in de zelfde leeftijd en YWAM Byron Bay leidt. Afgelopen zondag hebben de kinderen zelfs op het podium iets mogen vertellen door de microfoon. Ze werden geprezen en er werd vol lof gelachen om hun Australische accent!

Vaak gaan we op zondag ergens picknicken. En sinds ik een vishengel heb gekregen voor vaderdag (in September hier!) is dat ook een leuk tijdverdrijf. Bream vang je redelijk makkelijk schijnt. Ik uiteindelijk nog maar 1 keer. Een oefening in geduld, maar de vangst is een mooie triomf!

Deze week hadden we een groep van de Salvos, oftwel de Leger des Heils kerk. Die zijn hier erg groot. Voorgangers en leiders zijn soms jonge bevlogen mensen. Deze groep kinderen bestond voornamelijk uit VN vluchtelingen uit Soedan en Aboriginal kinderen. Eigenlijk kon het ook niet missen. Een python werd snel gevangen en gevild… Hmmm. De ingewanden eruit en het hart gegeten. De huid gespannen en het vlees in folie in de kolen. Ik wist niet dat een slang de hele dag (tot zon ondergaat) blijft spartelen al is zijn hoofd er al af. Maar goed, verder wel een lekker hapje slang geproefd. Alex was er minder blij mee en dit tekende de typische verhoudingen in Australie. Hoewel ze normal niet zo maalt om behoud van natuur en fauna, wilde ze haar gemengde gevoelens uitdrukken voor het vangen en doden van een reptile op haar land. Dat was olie op het vuur…. Haar land? Het land was van niemand specifiek. Niemand mag zomaar een dier doden dat beschermd is. Waar we in NL niet naar de dierenarts gaan met een halfdood gereden eend, worden hier alle registers opengetrokken voor een halfdode possum waar je er teveel van hebt. De Aboriginals zitten in een uitzonderlijke situatie: voor hen gelden deze regels niet.

Zij mogen jagen en eten van het land. De discussie reflecteert de maatschappelijke uitersten: Van Greenies die alles willen beschermen op westerse manier, tot Aboriginals die denken aan het eten voor vanavond en het land zien als een ongelimiteerde voorraadkast.

Zonder me schuldig te voelen heb ik in ieder geval geproefd. Een slang minder moet wel kunnen!

Deze week, tot slot zijn we met de wwoofers een nachtje wezen kamperen in Nightcap NP. Van koken op het vuur, tot spelen op het grasveld en het ontmoeten van excentriekelingen; het was een mooie trip naar Minyon Falls.

For 20 years he wandered and lived of his guitar…

Zo af en toe wordt je weer even stil gezet in het leven. We kregen een vraag om hulp. Of we 2 mensen met hun caravan konden huisvesten op Hosanna.

Matthew en Nicole zijn sinds 18 maanden samen. Hij heeft 20 jaar door Australie getrokken levend van zijn gitaar. “I’m an Artist.” Type: “I can sleep under a tree”. Nicole is een bargirl, maar een huidaandoening heeft haar gezicht beschadigd. Tanden zijn een luxe voor haar. Van ieder caravanpark zijn ze weggestuurd vanwege luidruchtig geruzie. Hun auto moet opnieuw geregistreerd worden, maar dat vraagt weer om reparaties en dat kost allemaal geld. Dan was er nog een openstaande boete van meer dan 1000 dollar en een rechtzaak morgen. En natuurlijk is marihuana een basisbehoefte in het leven van hem, zij kan zonder.
Wat waren ze blij om op het veldje bij de kippen te mogen staan met hun caravan. Ze hebben een keer meegegeten. De geur was vreselijk aan tafel.

Maar wat doe je?
Alles wijst in een richting: Je bent fout, je hebt verkeerde keuzes gemaakt, je had dit kunnen doen. Je hebt nagelaten te sparen, had van de dope afgebleven, je moet geen ruziemaken, krijg geen boetes etc etc.

Maar wat helpen we daarmee? Wat zou Jezus gedaan hebben? De waarheid (feitelijk gezien) is een ding. Zei Jezus niet meer dan alleen de waarheid te zijn. “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.”

Het is een uitdaging dergelijke mensen te helpen. We kunnen een plek bieden, een maaltijd geven, informele werkvoorziening. Maar hun problemen kunnen we niet oplossen als mensen. Dat heeft een grotere oplossing nodig.

En meer dan alleen een confrontatie met menselijke waarheid. ‘De waarheid’ staat precies in het midden, omgeven door ‘de weg’ en ‘het leven’. Misschien moeten we beginnen uit te leven, hen een weg te bieden, een uitweg, een beetje toekomst, een beetje licht in leven om depressief van te worden.

Petrus kwam ook een keer voor zo’n dramatische situatie tegen. Petrus was een van Jezus’ leerlingen en ontmoette een man die hem om geld vroeg. Type: de bekende bedelaar op de hoek. Geen enkele hoop of uitzicht op verbetering. Petrus zag de grotere context en gaf hem genezing in Jezus’ naam.

En nu, zoef, terug naar 2011.
De problematiek van mensen aan de onderkant van de samenleving is enorm in Australie. Ik heb respect voor een ieder die zich in dit werkveld inspant. We strekken ons uit naar God’s kracht en beginnen misschien maar eens met minder menselijk de situatie te beoordelen met onze waarheid en eerst een stukje uitweg en liefde te zijn.

Vriezende koeien en een huisslang

Met Okke achterin de auto is het nooit saai. Hij zit op dit moment in de fase dat er van alles gecombineerd wordt in zijn hoofd en daar praat hij bijna onafgebroken over! Zo reden we afgelopen week langs een wei met zwart-wit gevlekte koeien (die noemen ze hier Frysian cows, als in komend uit Friesland!): “mam, dat zijn toch vriezende koeien? (op het antwoord wordt niet gewacht, dus hij ging meteen verder) Die noemen ze hier Frysian cows he?” Toen was het even stil achterin, waarna de vraag kwam: “hebben die het hier niet te warm?”

Toen Okke laatst al een tijdje zo aan het redeneren was, vroeg ik hem of zijn hoofd nog wel eens stil staat, waarop hij zonder na te denken antwoordde: “nee, maar mijn benen wel!”

Van Alex hadden we al vernomen dat er een ‘residential snake’ ergens in het plafond van onze cottage huist, maar dat je daar meestal alleen de huid van ziet, wanneer hij die verwisselt. Nu is buiten de temperatuur al weer wat aan het stijgen, wat het einde van de winter inluidt en dat hebben we gemerkt. Onze residential snake, die we Kaa noemen (nav Junglebook), laat zich uitgebreid zien als hij ligt op te warmen onder het golfplaten dak van onze veranda. Dat wilden we jullie niet ontnemen. Kijk en huiver…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is de niet giftige Carpetsnake of Python, waar de gemiddelde Australier blij mee is om die in zijn tuin te hebben, want ze eten de ratten en muizen op en jagen de giftige slangen weg, dus…Nog steeds bezig met onze integratie, zoals je zult begrijpen!

Annemieke

Wintervakantie Australie

[for our English readers: pictures at the bottom from our Holiday trip by clicking the link]
Sommigen denken dat we in een lange vakantie leven… Niets is minder waar, het heeft ons enorm goed gedaan in Australie op vakantie te gaan. 10 dagen hadden we, een tent, wat kampeergerei, boodschappen, 1 tas kleren en een volgetankte auto: Op naar het warme noorden!

In de periode voorafgaand aan deze vakantie was ik, GJ, nog in Noorwegen waar ik samen met familie bij de huwelijksvoltrekking was van mijn zus Marie-Louise. In Australie was Annemieke op dat moment met haar moeder die ons bezocht. Een gekke en hectische tijd, die een prachtige springplank was voor family-time op vakantie.

Nooit eerder hadden we gekampeerd, geen echt vastomlijnd programma, niets geboekt, alles open. Lange wegen met niets anders dan road trains en dode kangaroes tegemoet.

We belandden in Town of 1770. Op een kaart van Australie denk je dat deze plaats op de weg naar het noorden ligt: ehhhh, 60 km van de snelweg af bleek dat in werkelijkheid.
Een prachtige lagune met strand verwelkomden ons.
Dat is wel wat je moet weten te waarderen in Australie; natuur en landschap beleven is hetgeen waarvoor je het doet. Bizarre rotsformaties, een uitkijkpunt over zee, een bushwalk, de golven die slaan op de rotskust. Kleuren in het zand, regenwoud, watervallen, en de dieren die er in rondlopen, vliegen of zwemmen.
Wij genoten er in ieder geval enorm van. De kinderen vonden ieder strand heerlijk om schelpen te zoeken of te jutten. En zelf eten koken op een vuurtje en slapen in een tent is een groot feest. Vroeg naar bed (allemaal!) en om 7 uur de dag beginnen is een heerlijk ritme.

Na Town of 1770 is genoemd naar de landing van James Cook op Australie, op de oostkust welteverstaan. Deze ontdekking deed Engeland ten positieve kiezen voor dit continent en zorgde ervoor dat de Nederlandse ontdekking van dit continent in 1602 is verbleekt. James Cook en 1770 zijn iconen in de Australische geschiedenis.

Daarna door naar de Mackay area. Op de snelweg rijd je gemiddeld 90 km/u. Campers houden je op, snelwegen zijn niet van mooie kwaliteit dus harder lijkt ook gevaarlijk. En verder heb je maar een strook voor je rijrichting. Een caravan of road train passeren is gevaarlijk: In de verte doemt een tegenligger op die ineens snel dichterbij komt. Vrachtwagens rijden nauwelijks zachter en slingeren soms leuk heen en weer. En van tijd tot tijd rijd je bijna in op een lolly-pop-man. Een wat? Oooh een persoon die een stop bord vast houdt ivm wegwerkzaamheden die een strook blokkeren. Soms sta je gerust 10 min. te wachten en verzamelt zich een rijtje voertuigen achter je. En dan ten slotte de oversize load trucks: In Australie gaan huizen, machinerie voor de mijnen en zwembaden ook gewoon op de vrachtwagen. Ook als die daardoor 2 verkeersstroken inneemt. Een auto escorteert een dergelijk gevaarte en waarschuwt tegenliggers aan de kant van de weg te parkeren.

Rijdend op een snelweg kom je afslagen tegen, dwz een enkel bordje bij het begin van een dirt road met de naam van een plaats en 37 km. Je rijdt in niemandsland voor je gevoel, het landschap neem je in je op. Die ruimte doet wat met je.

Cape Hillsborough National Park was uniek vanwege de mooie stranden met regenwoud op de achtergrond, kokosnoten rapen in de ochtend en kangaroes op het strand en op de camping. Als het strand te vol werd (zeg meer dan 15 mensen) dan kon je naar de volgende baai die nog leeg was.

Het Eungella National Park bezochten we via de Finch Hatton Gorge alwaar we een bushcamp plek vonden bij Wazza. Een ‘old bushie’. Een eigenaardige vent zou je hem allerminst kunnen noemen. Jaar of 65, lange baard, oude Australische hoed, wiet rokend, bier drinkend, alles eco, bio en green. Een douche tussen de regenwoudbomen, geen zeep, water dat verwarmd wordt door het houtvuur, een swimming hole in de rivier en….. een plekje waar je het vogelbekdier zou kunnen zien.
Kamperen is simpel leven, nog simpeler, hard werken aan je slaapplek organiseren, lekker eten bereiden, vuur gaande houden en genieten van de natuurlijke omgeving.
Terug naar het zuiden pauzeerden we in Clearview, een plaatsje 130 km ten zuiden van Mackay met 20 huizen. We vonden het zo prachtig, we bleven er die nacht. In Australie kan je dan zo langs de snelweg op een dergelijke ‘rest area’ vrij kamperen.
De vakantie eindigde met een ontmoeting met Groenekanners in Hervey Bay. Gezellig Nederlands praten en samen op een boot walvissen kijken, maar vooral dolfijnen en zeeschildpadden zien.

Australie heeft erg veel mooie natuur, en eigenlijk vooral dat. Het land vraagt om een goed vervoermiddel en om ingenomen te worden. Stippen op de kaart, rivieren, National Parks en kust stroken schreeuwen om  een bezoeker die hun schepping weet te waarderen. Als gezin was het een geweldige tijd, een mooi avontuur en prachtig om te zien.

Foto’s zijn te bekijken via deze link: picture album

Jarig

Voor de 33ste keer was het zover, mijn verjaardag. Hoewel niet de eerste in Australie (in 1997 was ik op 19 juni in Melbourne) was het een prachtige en bijzondere dag. De kinderen sprongen vol enthousiasme op bed om papa wakker te maken en via koud/warm naar verstopte kadootjes te leiden. De camp-oven was een pracht kado! Een gietijzeren pot om op een vuurtje te kunnen koken als je kampeert. Overdag zijn we met Picknick naar Nightcap National Park gereden bekend vanwege Minyon Falls. Op het kampeerveldje hebben we onze tent voor de eerste keer opgezet. We dachten dat het wel verstandig was dit een keer in alle rust te doen om zo onze eerste kampeer trip  in juli een zo hoog mogelijke kans van slagen te geven.
De reusachtige tent stond binnen het uur. Annemieke leest de beschrijving voor en GJ hamert haringen de grond in en spant lijntjes strak. Ons eerste kampeer succesje!

De Minyon Falls waren prachtig. De 100 meter vrije val is adembenemend. Onderweg stoppen we voor foto’s, fruit, en wat niet meer op ons pad komt. (zie foto’s). Thuisgekomen werd ik op Hosanna verrast met een diner. Iedereen aan een versierde tafel! Mijn ouders op Skype konden meezingen, het feest was compleet! Bij ons eigen huis moest en zou er nog damper gemaakt worden op een vuurtje. Een lange mooie dag sloten we moe en gelukkig af bij een kampvuur in eigen tuin!

Een link voor het foto album is HIER. 

Piglets

Vanmorgen de varkens gecheckt. Niets ongebruikelijks. Even hongerig als altijd. Daarna in de tuin de wwoofers aan het werk helpen. Een vreemd geluid uit de varkenskooi. Niets aan de hand, dacht ik terwijl ik mijn ogen over het modderige terrein laat gaan van de varkenskooi. Of toch wel: In de hoek zag ik 4 biggetjes liggen rillen. Uiteindelijk nog 2 andere gevonden die ergens anders waren terecht gekomen of gerold.

Iedereen ingeschakeld en met zijn allen wat geimproviseerd. Een aanhangwagen in een open schuur gereden waar elektriciteit is. Zeug erin, biggetjes zaten intussen al warm voor de open haard. Infra rode lamp gekocht, voer gekocht, paar oude stalen balken gesneden, stro erin en klaar is kees aan het eind van de middag!

Maar moeder wilde maar niet liggen. GJ erin om de uiers te masseren… En ja hoor uiteindelijk kreeg ze het causale verband door, melk, biggetjes die knorren (“squeek” lijkt het geluid beter weer te geven).

Een van de zes was wel erg zwak. Moeders lag er al een keer boven op en drinken wilde ze maar niet. En zo was een nieuw project geboren: varkentje in huis en flesvoeren!

Hmm, ik ben benieuwd hoe dit afloopt…De kinderen kunnen hun lol niet op met een biggetje in huis voor de kachel. Wordt vervolgd.

Herfst

Wie dacht dat we alleen maar tropisch weer zouden hebben, heeft het mis. Ook wij verkleumen van de winterse kou die zich al heeft laten voelen. ’s Nachts daalt de temperatuur tot onder de 10 graden. ’s Avonds gaat de kachel aan en stoken we het huis warm. Het wordt ook al donker om 5 uur ’s middags. En toch hebben Okke en Roos afgelopen zondag nog in een aftakking van de oceaan gezwommen!

Een enkele boom verkleurt en laat zijn blad vallen. Al de citrusvruchten beginnen rijp te worden. Sinaasappels, citroenen, veel citroenen dit jaar. Het is een wonderlijk gezicht aan bomen, totaal anders dan appels en of pruimen of kersen. Daarnaast hebben we custard-apple ontdekt. Een vreemd uitziende vrucht die we bijna rot laten gaan voordat hij eigenlijk rijp is. De smaak ligt ergens tussen een zoete peer en een mango. Maar eigenlijk is vrucht niet om aan te zien, een soort hobbit-fruit.

Op Hosanna zijn we intussen bekwaam geworden in het behandelen van de hoeven van de ezels die allemaal hoefrot hadden.  De cavia’s hebben zich meer dan verdubbeld met uiteindelijk 5 kleintjes. De zeug is zwanger en dus bereiden we een plek voor om de kleine biggetjes te laten geboren worden. Dat behoeft nog enige precisie, aangezien je moet voorkomen dat de moeder a 200 kilo de kleintjes plet (1 kilo). Daarbij komt dat de plek warm gehouden moet kunnen worden. Het idee is om 2 biggetjes zelf te voeden en tam te maken.

Net zo tam als de geiten bijvoorbeeld. De twee geiten zijn pracht beesten, maar hebben intussen ontdekt hoe je kunt ontsnappen uit de wei. Een typisch geval van ‘het gras is groener aan die andere kant’… Daarnaast komen ze vooral achter de balie van de receptie kijken en gaan het liefst tegen je benen aan staan. Zo blijf je bezig met al die beesten. Alles behalve low-maintenance.

Op Hosanna gaan we deze week wat prijzen opschroeven. Daarnaast zijn we aan het kijken om ‘farmersgolf’ op te zetten op Hosanna. Het heeft me in contact gebracht met de Nederlandse uitvinder van boerengolf en een andere Australier die hetzelfde idee heeft. Komend weekend is een lang weekend. De koningin is jarig, Elizabeth. Dus Hosanna zit vol. We gaan beginnen met de verkoop van door Annemieke gebakken brood en echte koffie met een ‘slice’.

Op wwoofer gebied hebben we lang niet zoveel stabiliteit meer gehad als in het begin toen de backpackers allemaal 3 maanden bleven. Na o.a. een Spaans-Italiaans stel, een Canadese, Schotse en een Londener hebben we nu een stel uit Chili (Paulina & Christobal) en een Iers stel (Rachel & Shane). Daarnaast is Simone (NL) weer even terug bij ons op de farmstay. Het contact met de andere wwoofers blijft, m.n. met Annemieke via facebook. Zo zijn we laatst naar Brisbane gereden voor een concert van de Sowers waar we opnieuw Alli zagen. Alli was onze Ierse wwoofer in de zomer. Inmiddels is ze aan het werk gekomen in Brisbane bij de organisatie ‘Tag5′ die een klant is van ons.

Voor mij persoonlijk is een prettige tijd aangebroken. Volgende week examens en nu geen college meer tot 25 juli. De kinderen hebben de eerste 2 weken van juli wintervakantie. Annemieke’s moeder komt begin juli naar ons toe voor een ruime week en op 6 juli vlieg ik naar Noorwegen om bij het huwelijk van mijn zus Marie-Louise te kunnen zijn. Als ik op 13 juli terug aankom in Brisbane gaan we direct door op een kleine kampeer vakantie naar Northern Queensland. Onze eerste kampeervakantie ooit! Help! In Australie kampeert men. Dus is er een tentje gekocht, een paar slaapzakken in de aanbieding. Hopelijk kunnen we her en der wat materiaal lenen en ws zullen we verder leven op fish ’n chips & peanutbutter sandwiches. We gaan op de bonnefooi.
En tot slot de plaatjes:

Australian Fun

Lange tijd geen berichten, echter geen gebrek aan onderwerpen. Het was gewoon te druk: voor ons een echt hoogseizoen hebben we nu achter de rug! Vanaf half april tot en met vandaag is heel Hosanna bijna continue bezet geweest. Dat was wel even wat anders dan een bezettingsgraad van 25 % die we eerder die maand nog hadden.

Tweed Valley Funday met totaal ongeveer 2000 bezoekers

Als gezin zie je elkaar wat minder op een kwalitatieve manier in zo’n periode. We vliegen een beetje langs elkaar heen. De dagen waren soms lang. Tegelijkertijd konden we echt van alles verkopen en doen op Hosanna. Farmtours waren er dagelijks, de kano’s werden goed verhuurd en, misschien wel het leukste, er waren gewoon ontzettend veel leuke mensen te gast. Net als in mijn Nederlandse werkzame leven, is het contact met de mensen het meest vervullend. Een grote groep met een verstandelijke beperking kwam en gaven we een workshop koekjes bakken en paaseieren beschilderen. Een huwelijk tussendoor, toen pasen met ontzettend veel gezinnen met kinderen die volop genieten van alles wat de Farmstay te bieden heeft tot en met de Tweed Valley Funday die we op ANZAC day (25/4) hielden. Afgelopen weekend was labourday long weekend en hadden we een groep vaders die allemaal een Koreaans adoptie kind hadden en een vader-zoon kamp deden.

Hoewel de kinderen vakantie hadden, was er dus weinig tijd voor ons als gezin. Het was dan ook heerlijk om afgelopen weekend te kunnen genieten van een echte rust-zondag en te wandelen aan de voet van Mount Warning in prachtig regenwoud. Het weer is intussen vooral ’s nachts koeler aan het worden. Overdag kan het met zon nog net 30 graden worden.

In april zijn vele wwoofers vertrokken. We hebben afscheid genomen van Ally uit Ierland en onlangs van Ocean en Milka. Vanavond een afscheidsdiner voor Mikel uit Baskenland. We hebben veel geleerd van het werken met verschillende mensen uit verschillende culturen. Een ding komt boven drijven als ik hieraan terugdenk: Hoe meer je mensen leert kennen, hoe meer je mensen leert waarderen. Iedereen is anders en vaak anders dan je je voorstelt of wenst, maar tegelijkertijd heeft iedereen een verhaal, een geschiedenis. En eigenlijk is iedereen zoekende naar antwoorden op vragen in zijn leven. Door simpel te luisteren en tijd te hebben, komen vragen en verhalen naar boven, leren we elkaar begrijpen en kunnen we elkaar helpen.

Mikel is een echte fransman. Neus in de wind – Fransman zijn is fantastisch! Maar niets is minder waar. Ook onzekerheid speelt een rol. Het gemis van een vaderfiguur in zijn leven speelt hem nu parten. Hij is op zoek, naar het grote waarom maar ook naar liefde. Naast liefde ook Liefde met een hoofdletter, die zijn hart vervult. De franse relaxtheid die soms overkomt als luigheid of arrogantie blijkt camouflage. Hij besloot te reizen naar Australie vanwege een ‘teken’ dat hij ontving. Een innerlijk gevoel of stem riep hem naar het noorden waar hij op Hosanna stuitte en nu gaat hij verder het mysterie achterna. We laten hem gaan met een blessing.

Dit verhaal staat niet op zich zelf. De verhalen zitten bij iedereen verborgen. We ervaren het als een mooi werk om samen te kunnen leven met mensen. Op dit moment zijn er 2 Nederlandse meiden bij ons, een man uit Nieuw-Zeeland en komt er vandaag een jongen uit Duitsland.

Hier wat foto’s om dit verhaal te illustreren.

GJ

Okke 4 jaar

Afgelopen weken zijn niet echt saai geweest. Okke heeft de 4WD van Hosanna in beweging weten te krijgen en is uiteindelijk afgegleden en terecht gekomen in de 4WD in de kreek. Gelukkig alles OK met Okke. Afgelopen weekend hebben we gevierd dat Okke 4 jaar is geworden! Dan ben je erg groot. “Nu ben ik 4 jaar, dus nu durf ik wel op de ezel te rijden he?” Zo gaat dat dus.

Na Okke zijn verjaardag een herviering van het huwelijk van Katie en Frankie (wonen in Amsterdam) op Hosanna. Voor alle Australische vrienden en familie van Katie Parrat dus een herkansing.

Zodoende veel foto’s met veel gezichten van mensen die nu deel uitmaken van ons leven. Om de namen eens goed bij alle foto’s te geven, bij deze een link met wat foto’s te beginnen met een foto van Okke’s manoeuvre. Ik zag het gebeuren en gelukkig is er niemand gewond geraakt, maar dit beeld zal ik, GJ, niet snel vergeten.

Klik HIER

of plak:

https://picasaweb.google.com/ajmb77/EvenVoorstellen?authkey=Gv1sRgCN_w8Yqs9d7JAw&feat=directlink

Na 3 maanden

Drie maanden geleden vetrokken we uit Nederland. Idealen en vergezichten stonden in het vooruitzicht. Wat is de realiteit nu na 3 maanden. Leven we in een vakantie of is dat maar een kant van het verhaal? Hoe bevalt het studeren? Missen we Nederland? Is dit wat we verwacht hadden?

Deze vraag hebben we onszelf ook gesteld. Een poging die te beantwoorden:

Vakantie?! We leven nog steeds op een plek die nieuw is voor ons, waardoor het simpelste uitje om de hoek een vakantiegevoel geeft. Zo zijn we laatst naar het strand gegaan met de backpackers om daar te picknicken en te zwemmen bij Burleigh Heads & Tallebudgera. De zon ging onder, de zee was licht groen, de golven hoog en de parkietenkolonie zorgde voor een indrukwekkende hoeveelheid decibellen op de achtergrond. Dergelijke momenten met elkaar als gezin zijn waardevol.

Werk, werk, werk! In de aanloop naar ons vertrek ontving ik de wijsheid “Corvee is er overal en altijd”. Bedoeld werd: je ontloopt het gewone verplichte werk nergens en nooit. Ergens anders op de aarde is het niet enkel zuiver paradijs. Laatst besefte ik me dat terwijl ik de afwas van een groep stond te doen. Was ik hiervoor vertrokken? Om de vieze vaat van een groep gasten op te ruimen? En ook op andere momenten is mijn werk niet altijd even verheven of uitdagend. Hoewel, vaak hebben we tijdens de vaat gesprekken. De keuken is een ruimte die het centrum vormt van wat er zich op Hosanna afspeelt. Door al het simpele werk heen ontwikkelen zich de relaties en veranderen mensen. Ocean (een Zuid-Koreaan die een Engelse naam heeft gekozen, gebaseerd op zijn favoriete film Oceans 11) leert beter Engels spreken en zei dat hij niet eerder zo gelukkig heeft gevoeld omdat hij van zijn leven kon delen. En Milka uit Finland leert nieuwe talenten van zichzelf kennen. Samen met Alli (uit Ierland) en Annemieke ontdekken ze dat koken enorm leuk kan zijn en dat ze het kunnen! Op Hosanna hebben we nu iedere week een worship-avond. Een moment om te zingen, gewoon te luisteren, stil te  worden en te bidden. Een paar mensen uit de omgeving komen, staf van Hosanna, en sommige backpackers. We leren als team beter samen te werken. We ontdekken langzaam hoe we mogen navigeren door het woud van ontwikkelingsmogelijkheden heen. Voor Hosanna is het geld niet alleen belangrijk, onze waarden, the spirit of Hosanna, telt meer. Zo hebben we sommige kansen laten liggen, en andere mogelijkheden gegrepen. Onze grootste klant is nu een organisatie voor kinderen met een beperking. Ze geven Hosanna een mooie smaak. Zo komt het voor dat we tegelijk een groep toeristen diner serveren alsook een groepje jongeren met een verstandelijke beperking. De gemeenschappelijkheid van Hosanna zorgde voor verrassende interactie! Om tot een conclusie te komen: er is altijd werk, en er is hier veel werk. Maar rijdend op de tractor over de heuvels rond Mount Warning, met de dauw opstijgend, ben ik ontzettend dankbaar voor alle aspecten van ons leven als gezin en de mogelijkheden die daar in liggen!

Student zijn. Ik studeer Business Management met als mogelijke specialisatie Event Management. Ik volg vakken als Event management, Accounting en Management. De vakken zijn leuk, vooral omdat ze door erg goede docenten worden gegeven. Dit is duidelijk een verschil met mijn ervaring op de universiteit van Leiden. De docenten zijn super enthousiast en gemotiveerd om de stof bij je naar binnen te krijgen. Colleges worden direct gevolgd door werkgroepen waar huiswerk en opdrachten en presentaties (online online online) vast onderdeel van zijn. De manier is wat schoolser, maar het bevalt me prima eigenlijk. Begin juni heb ik 2 tentamen-weken en dan beginnen we pas weer eind augustus tot en met november. De dingen die ik leer kan ik verbinden met mijn ervaring in Nederland en ook koppelen aan de situatie op Hosanna.

Het gezin emigreert: succesvol of niet? Iedereen wil natuurlijk proeven of deze stap een goede afloop gaat krijgen. En wij mailen maar leuke foto’s en mooie verhalen over exotische dieren. Missen we Nederland? Is Australië echt zo geweldig? De werkelijkheid is dat we ons dit eigenlijk niet zo afvragen. De kinderen gaan erg goed. Allemaal spreken ze Engels, zodanig dat ze zich zelf verstaanbaar kunnen maken bij bekenden. Roos heeft een eerste verjaardagsfeestje, ik loop hard met een buurman. Annemieke helpt mee op school met bakken voor fundraisers en we leren onze weg kennen in Murwillumbah van de dokter tot aan de fruit stalls langs de weg met de juiste seizoensprodukten in de aanbieding. Een ding is anders dan in Nederland: we zijn nog veel meer samen als gezin. Okke springt mee op de tractor. Roos helpt mee koeien halen. We wennen aan de heftige regen die alles klam maakt en wegen doet onderlopen, de stroom die uitvalt. We missen de contacten soms wel met allen waarmee we goed contact hadden in Nederland. Zoiets bouw je niet op in 3 maanden. Skype is geweldig en we zijn erg blij met mails en reacties!

 

Dus als we nu eerlijk zijn: ja, het is een beetje vakantie nog steeds, en we genieten daar enorm van! En het werk is veel, maar zeker vanuit het grotere Perspectief een prachtige baan! Studeren vraagt een ritje in de auto iedere dag, maar verder is het studeren leuk en leerzaam en goed te doen. En als gezin zijn we dankbaar dat we dit samen mee morgen maken!

En dan nu nog een paar foto’s:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De lelies in het meer bloeien prachtig!

 

 

 

 

 

 

 

 

Eindelijk kwam de ezels aan, dit zijn Rolo en Zebedee (een ‘Jerusalem Donkey’). 4 ezels houden Peanut het kalf en Cheeky Boy en Panda (minihorses) gezelschap!

 

 

 

 

 

Fun op het strand

 

 

 

 

 

Lucky en Zebedee hebben Roosmarijn al gedragen over het terrein naar de kippen toe en terug!

 

 

 

 

 

 
Ally’s verjaardag

 

Roos en Milka. Herfst is prachtig: niet te warm en een regenboog!

 

 

 

 

 

 

Op zondagmorgen kwam Peanut bij ons hek loeien om melk. Het verse gras smaakte heerlijk in plaats van zijn ochtendvoeding! Als dank een flatsh op het gazon…

Thuis!

Afgelopen week is ons Australische huisje veranderd in ons thuis! De container met onze spullen uit Nederland arriveerde vorige week woensdag, 5 maanden nadat we hem hadden ingepakt. Wat een feest en wat genieten we ervan (en wat is het veel…).

Een impressie:

 

Het begon allemaal met het slopen van het oude elektrische kookstel...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De backpackers hielpen mee het huis leeg te halen en schoon te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben twee nachten in een zogeheten 'Safarihut' van Hosanna geslapen, omdat de bedden eruit waren gehaald en we onze bedden niet zo snel in elkaar hadden. Maar eigenlijk was dit wel een hele leuke bijkomstigheid!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat hebben we lang staan turen naar deze weg, totdat opeens...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle hens aan dek; het uitladen kon beginnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De meiden mochten een dagje thuis blijven om mee te helpen.

En zo heb je opeens een heel gezellig Nederlands plekje in Stokers Siding, NSW, Australia.

En maar spelen, spelen, spelen...

Tja, hoe leg je nu aan Ozzie uit dat wij dit heel GEZELLIG vinden?

Ritme

De eerste week Universiteit zit erop! 4 keer per week zal ik naar de Gold Coast rijden om college en een werkgroep (tute) te volgen. Alles, werkelijk alles is online geregeld. Online staat het programma klaar voor dit semester, per week de voor te bereiden stof, de leerdoelen, e-books, video-books compleet met oefen vragen en antwoorden en natuurlijk de ‘assessments’ en al erbij. Die heten ‘quiz’ hier. Huh? Maar dat betekent niets anders dan een online multiple choice test. En natuurlijk groepsopdrachten en essay writing. Een paar leuke vakken volg ik dit semester, accounting en event management. Mijn semester loopt t/m begin juni (met Pasen een week vrij). Het 2e semester begint dan weer in augustus t/m november!

Door de start van universiteit kom ik soms pas s avonds laat thuis. Zoals afgelopen donderdag. Op de snelweg file (ja ook hier kennen we dat fenomeen!) vanwege storm en onweer. Het komt hier dan met tropische bakken uit de hemel vallen. Thuis bleek ons huisje het ook niet helemaal droog te houden: het water liep de kamer in vanaf de veranda. En daarna viel de elektriciteit uit. Intussen al 3 keer gebeurd. (We hebben intussen een standaard voorraad kaarsen en lucifers.) Meestal komt de elektriciteit weer terug met een paar uur. Dit keer helaas niet. We hebben dan niet alleen geen licht, maar ook geen water en internet. En met ons heel het dorp.De volgende ochtend begon de vriezer dus al te ontdooien. Niemand die zich in deze situatie druk maakt. Alsof dit alledaags is.

Kinderen naar school gebracht, maar ook daar geen elektriciteit en dus geen water en het advies een lang weekend te nemen… Terwijl we even nadachten over wat we die dag zouden gaan doen, kwam de elektriciteit weer terug en ging de school alsnog open!

Annemieke heeft deze week een bbq voor alle ouders gehad op school. Voor het geval half winters Nederland gaat zwijmelen en watertanden bij het idee van mooi geroosterd vlees. No no! In Australie doelt men met bbq op een simpele combinatie van lelijk gebakken aller goedkoopste worstjes, uitjes, ketchup en een snee witbrood erom heen gevouwen. Dat is een Ozzie bbq. Desalniettemin wel erg gezellig. De school bevalt dan ook prima! Iedereen is erg betrokken, er is veel ruimte voor kinderen om hun eigen ding te doen. Zo zijn ze nu vanwege een paar technisch aangelegde kinderen op zoek naar een oude auto om de kinderen in te laten knutselen en hobby-en. Een van de moeders die in kippen doet, heeft een setje eieren laten uitkomen op school. Het programma wordt die dag omgegooid en iedereen mag komen kijken en ieder kind mag het net uitgekomen kuikentje vast houden. Dat kan ook makkelijker met maar 52 kinderen. De school organiseert later dit jaar de ‘cross’, een hardloop wedstrijd voor alle kleine schooltjes uit de omgeving. Dit gebeurt op het veldje naast de school. Een parcours van 3 km! Op de ochtend oefening loopt Roosmarijn het verst van haar groepje, dus wie weet!

De kinderen waren afgelopen week wat ziek. Hoesten en koorts. Het bleek oorontsteking. In Murwillumbah gaan we naar een Nederlandse huisarts van onze leeftijd, met kinderen in exact dezelfde leeftijd. Leuke ontmoetingen zijn dat en erg prettig in een nieuwe situatie. Je schijnt hier (tropisch klimaat) nu eenmaal ook sneller koorts te krijgen. Nu de kinderen antibiotica krijgen gaat het weer beter.

Dit weekend hebben we een groep van een kerkgenootschap uit Brisbane te gast. Gezinnen, kinderen, jong en oud. Van alles! Annemieke heeft een workshop voor de kinderen gegeven en ik heb geholpen bij de catering en een kleine ‘farmtour’ gedaan. Hoe simpel, maar het leukst is eigenlijk de sfeer. Onze kinderen maken vriendjes en je leert de gasten kennen. En de melting pot die Australie is levert prachtige ontmoetingen op! Zo waren en vandaag ook 3 Ethiopiers in de groep. Hadden nog nooit een Australische boerderij gezien, genoten dus van alle dieren en gingen met zwemvest te water in het meer omdat zwemmen niet in hun pakket zat. Muziek daarentegen wel. Dus voor we het door hadden, galmde een mooie gospel-jam-sessie door de keuken. Mikel, onze meeste recente backpacker uit Baskenland, is ook enorm muzikaal, dus iedereen genoot mee van gitaar, didgeridoo en jambee.

S avonds na het eten was er het kampvuur met ‘damper-making’. Damper is een typisch Australische kampeer traditie. Een simpel brooddeeg word gevlochten om een stok die je boven de kolen van het kampvuur houdt. Wanneer het brooddeeg gaar is, haal je de homp van de stok en in het gat smeer je boter en maple syrup of honing. Roos, Jet en Okke mochten meedoen en gingen op in het gezelschap.

Ondertussen merken we ook dat het ritme van studeren en emigreren, school voor de kinderen en werken op Hosanna ons structuur en ritme geeft. Het is soms even wennen aan de nieuwe balans, maar we zijn dankbaar voor de plek die krijgen om te wonen, te werken, en te genieten. We delen ons leven, met de kinderen, maar ook met de backpackers. We leren iedereen beter en beter kennen en waarschijnlijk wederzijds. Dat geeft vertrouwen en ruimte om te leren en te groeien.

Milka (Finland) was afgelopen vrijdag jarig...

En zo ga ik al voorbij aan het feit dat de zomer op zijn retour is hier…. Het begint s nachts koud te worden met 22 graden. En zo stapte ik vandaag bijna op een slang, een niet gevaarlijke python van 1,5 m. die door het graas kroop toen ik de varkens eten gaf.

Over de bloemetjes en de bijtjes

Het leven op het Australische platteland geeft lange dagen, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. De dieren op Hosanna bepalen het ritme; van het voeren van Peanut (kalf) tot het voeren van de kippen en varkens. De varkens zijn nu bijna een jaar oud en Alex en Jennie zaten maar te wachten tot beide varkens geslachtsrijp zouden zijn en het met elkaar zouden uitvinden (zijn wapen begon aanzienlijk te groeien). Steve was de gelukkige! Terwijl hij werkte in de tuin zag hij het ene varken zijn zusje bestijgen. Euforie ten top, foto’s genomen, direct de kalender gepakt, 3 maanden, 3 weken en 3 dagen verder tellen…. mmm 4 juni! Wie weet, wordt vervolgd.

En dan de bijtjes. Sinds een paar weken heb ik een kast staan met een klein volkje dat gevangen is door een imker uit de omgeving (een zwerm). Dat volkje zal groeien en hopelijk voor honing zorgen in het voorjaar (okt/nov).

De bijen vliegen af en aan en ik vind het fascinerend en rustgevend tegelijk om hun activiteit te bekijken in de ochtend zon of in de namiddag. De kast staat in de groentetuin. Intussen heb ik wat imker materialen gekocht en kan ik aan de slag met het maken van een extra kast!

De meeste bijen in Australie zijn geen ‘native bees’, dus import uit Europa. Er zijn echter ongeveer 1500 soorten oorspronkelijke Australische bijen. Slechts 10 daarvan leven in een volkje en…. deze bijen steken niet! How’s that? Iedere imker kijkt dus altijd uit naar die ene kans dat hij ooit een volkje ‘native bees’  kan bemachtigen. Deze volkjes zijn een stuk kleiner, maar vormen een soort kroon op het werk van de imker.

Een paar dagen geleden liep ik naar huis. Meestal ga ik met een auto, zoals iedere ozzie in een auto stapt voor 50 meter transport… Maar hoe mooi is het te lopen en alle geluiden en natuur in je op te nemen. Simpel. Ineens hoorde ik veel gezoem en vond ik een bijenvolkje in een holle boom:

Nu nog even kijken of dit die ‘stingless bees’ zijn. Ik stuur wat foto’s door aan de experts om me heen. Eigenlijk dus 2 bijenvolken op Hosanna! Het laatste dieren nieuws om mee af te sluiten: er heerst ook hier gewoon hoofdluis. Echter zonder schaamte. Het is gewoon duidelijk wie ze heeft en dan heeft het hele dorp/school er last van. Hetzelfde geldt voor wormen (ik zal niet verder in detail treden, deze golf was net voorbij toen we hier in januari aankwamen).

Okke speelt niet met vliegjes zoals in Nederland, maar met hagedisjes en Roosmarijn oefent op Panda het paardrijden!

GJ

School

De eerste schoolweek zit er bijna op! De meiden hebben het heel goed gedaan. Annejet is wel wat sneller vermoeid en Roos is een brok energie. Die heeft zo’n lol met Engels praten, ze voert hele gesprekken met wie dan ook. Er zitten erg veel Nederlandse woorden tussen, maar iedereen begrijpt haar. Toen ik deze week eventjes bij haar in de klas zat (ouders mogen ieder moment van de dag onaangekondigd binnen komen), zat ze al een hele tijd met haar hand omhoog. De meester (3 dagen, 2 dagen juf) was iets aan het uitleggen over cycloon Yasi, die toen nog in Queensland aan land moest komen. Ik vroeg zachtjes aan Roos of er iets was. Ze zei dat ze iets wilde zeggen. Toen de meester klaar was met praten en haar de beurt gaf zei ze: “mummie’s sister woont there!” Grappig he? Ik moest wel even uitleggen wat ze bedoelde, maar toch…

Annejet (op school uitgesproken als een luchtvaart-maatschappij) is nog wat stilletjes en verlegen op school. Ze zegt geen woord Engels. Bij haar blijf ik iedere ochtend nog even een kwartiertje in de klas. Vanmorgen vertelde haar meester (voor 5 dagen) over zijn huisdier. Een soort papegaaitje als ik het goed begrepen heb, die ook kan praten. Ik vertaalde voor Annejet wat die vogel dan allemaal zegt, waarop zij vroeg: “spreekt die vogel Engels denk je?”. Dat heb ik toen even bij Mr. Killion gecheckt en die kon het lachend bevestigen. Morgen (vrijdag) haal ik haar na de ochtend op. De dagen zijn hier best lang voor ze: school begint om half 10, dan hebben ze om half 11 ‘fruito’ (uitgesproken als frudo), wat fruit eten betekent. Dan gaan ze allemaal naar buiten met hun tas of bakje en zitten onder een dak te eten. Dan om half 12 ‘little lunch’ of ‘snack’, wat iets lekkers betekent, zoals rijstwafeltjes, sushi, heel veel voorverpakte zakjes, waar hier in de supermarkt een hele gang mee gevuld is. Dan wordt er even buiten gespeeld met als motto ‘no hat, no play’, dus alleen met hoed mogen ze onder de overkapping vandaan. Om half 2 is dan ‘big lunch’, wat broodjes zijn en vrij lang buiten spelen. En dat vinden onze dames nog het minst leuke gedeelte van de dag. Ze weten niet goed wat ze kunnen doen, ze vinden het bloedheet (deze hele week als 37 graden) en de andere kinderen kunnen al heel goed al-touwtje-springend-rennen, tja…Om half 4 gaat de school uit en duiken ze meteen het meer in bij Hosanna, heerlijk om af te koelen!

En Okke? Ja, die vermaakt zich prima. Of het nu op school is bij Annejet in de klas, op het plein (ben ik hem altijd kwijt), op Hosanna eindeloos aan het rondscharrelen, meehelpen de dieren te voeren of te verplaatsen of stoeien met de backpackers. Hij doet het geweldig hier. We hadden het vermoeden al, maar het wordt aan alles kanten bevestigd. Hieronder nog wat foto’s om het een en ander te illusteren

.

Zo ontbijten we iedere ochtend, met zo nu en dan een oma op skype.

’s Ochtends staan de kindjes met hun juf of meester klaar om in een rij naar binnen te gaan.

De kinderen zitten grotendeels op de grond, alleen met werkjes zitten ze aan tafeltjes. Annejet heeft deze week dan ook last van haar rug…

 

Een van de schoolgebouwen vanaf het grasveld gezien.

Stoere Roos

Onder schooltijd gaat Okke graag mee achterop de truck om de koeien naar een andere wei te brengen

Zie hier nog maar eens langs te komen…

I'm coming!

Voor de kenners: Annejet is nog steeds heerlijk wie ze is...

Tot slot: ’s avonds na het eten nog even bij de cavia’s spelen en dan pas rond half 9 uur naar bed!

 

Week 3

Week 3 stond wederom voor allerlei nieuwe dingen. Deze fase is nog zo veel pionieren; van de ene verbazing in de andere vallen; van verder komen in het settelen; van meer te weten komen over het land waarin we leven.

Zo hebben we deze week de kamer van Roos en Annejet geschilderd. Ze mochten allebei de kleur van 1 muur kiezen, dus dat werd

...donkerpaars voor Roos

...en Annejet lila.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afgelopen woensdag was het ‘Australia Day’, een nationale feestdag, zoiets als koninginnedag, maar dan vanwege de geweldige reden en ik citeer:
“On Australia Day we come together as a nation to celebrate what’s great about Australia and being Australian.” Dat houdt in dat de mensen vrij zijn, veel vlaggetjes overal en met z’n allen BBQ-en op het strand. Ik (Annemieke) was die middag uitgenodigd voor een fundraising-afternoon tea, waarbij ik een van de acts bleek te zijn! Jenny had mij namelijk het volkslied van Australie horen zingen en had doorgegeven dat Annemieke (uitgesproken als Ennamika) die nog maar twee weken in Oz was, het nationale volkslied zou zingen, ggggrrrr. Uiteindelijk viel iedereen me gelukkig snel bij, dus verstomde mijn gezang, omdat men staande met de hand op de borst heel hard meezong…
’s Avonds heel gezellig met de backpackers en Alex, Ivor en Jenny naar het strand geweest:

De Australische vlag kwam langs...

Met z'n allen rond de BBQ bij het strand bij Hastings Point.

Een ver-spring-wedstrijd waarbij Alli (Ierse) Annejet meeneemt en Todd (Canadees) Okke op wil tillen om het te laten winnen!

Kangooroo-dundee

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En tot slot het hoogtepunt van de week: de meiden hebben vandaag hun schooluniform opgehaald en gaan maandag beginnen!!!!!

Afscheid

We zijn er twee weken! Onvoorstelbaar dat het nog maar twee weken zijn. Het lijkt al zoveel langer. En zelfs in ons werk op Hosanna zijn we dit weekend al bezig met afscheid nemen. Zo hebben we net afscheid genomen van Abraham & Corine (mijn zus met gezin), waar we drie mooie dagen mee hebben gehad hier. We zijn vandaag naar de Spring Brook Waterfall geweest, een prachtig stukje natuur en daarna weer afscheid genomen. Roos vond het wel lastig. Het is voor de kids misschien nog moeilijk te begrijpen dat we ze wsl over een paar weken al weer zien! Dus dat was gelukkig geen echt afscheid.

Met de neven Joel en Michael en nichtje Hannah in de wortel van een boom

De prachtige waterval bij Spring Brook vandaag

 

 

 

En dan de backpackers: dit weekend vindt er opeens een verschuiving plaats. Zo is is Steve vandaag weg gegaan. Een 40-jarige Australier, die hier op vakantie was en als gast een huisje huurde. Hij zat alleen met een aantal dingen in zijn leven flink in de knoop, dus tijdens zijn vakantie besloot hij als wwooffer (willing workers on organic farms) bij Hosanna te blijven. Een hele aardige kerel en leuk met de kinderen. Het heeft zelf ook 4 kinderen bij 2 verschillende vrouwen en is aan het vechten voor de voogdij voor zijn jongste twee zoontjes.
En Kim, het meisje uit Zuid-Korea, een christen, gaat morgen weg. Erg lief en behulpzaam. Heeft vanaf haar 17e tien jaar lang, dag en nacht, voor haar zieke vader in het ziekenhuis gezorgd. Nu 28, studeert ze in Brisbane voor verpleegkundige, om na haar opleiding in Ethopie te gaan werken. Een heel mooi en dienend meisje en een zonnetje voor de kindjes, want ze heeft veel Engelse liedjes en woordjes geleerd.
Ook Mitch is vandaag vertrokken. Eigenlijk net als Steve een Australier met relatieproblemen. Na zijn vakantie met (bijna ex-) vrouw en twee kinderen besloten hier te blijven. Hij gaat vanaf maandag een assessment in om te zien of hij voor de komende 12 maanden in een soort rehab-opvang met komen voor mensen met een alcohol-probleem.

Alli, een Ierse backpacker, kijkt met de kinderen toe hoe de koeien worden gedreven.

Blijven alleen Todd, een 18-jarige Canadees en Alli, een 23-jarige Ierse nog over. En aangezien die elkaar erg leuk vinden, vinden zij het niet zo erg. Dus dat was de afgelopen week de groep waar we dagelijks mee optrokken. Van maandagavond een goed gesprek over hoe ze over geloven denken tot GJ die ze dagelijks aan het werk zet. Ze werken namelijk iedere dag van 9-13 voor kost en inwoning. ’s Middags zijn ze vrij en dan vanaf een uur of 5 komt iedereen weer in de keuken om te helpen met koken en tafel dekken. Na het eten, met z’n 13-en, drinken we nog koffie en thee en wordt er getafeltennist of wat anders gedaan. De kinderen krijgen veel aandacht en vinden het heerlijk. We proberen rond 20.00 uur naar ons eigen huis te gaan en ze op bed te leggen, maar de tijden zijn wel heel anders dan het in Nederland was. En nu weer afwachten welke nieuwe mensen er op ons pad gaan komen deze week.

En dan zijn er ook nog van die dingen in Australie, waar we graag afscheid van zouden willen nemen, maar dat wil nu juist niet zo lukken…

Deze zat eerst op de buitenmuur, maar later die avond liep zo'n exemplaar helaas toch binnen...

Nog een weekje vrij voor Roos en Annejet en dan beginnen ze maandag over een week met school. We weten er eerlijk gezegd nog niet zo veel van, want de school is dicht en niemand bereikbaar. Misschien horen we de komende week wel wat, maar het maakt het wel zo relaxed en dat houden we graag zo…

amazing creatures

But ask the animals, and they will teach you, or the birds of the air, and they will tell you; or speak to the earth, and it will teach you, or let the fish of the sea inform you. Which of all these does not know that the hand of the LORD has done this? In his hand is the life of every creature and the breath of all mankind. (uit de Bijbel, het boek Job hoofdstuk 12)

Wat we hier zoal doen…

Onderweg naar het strand zagen we een soort kangoeroe naast de weg.

Afgelopen zondag ondanks het slechte weer toch naar het strand geweest bij Hastings Point, was heerlijk.

Tja, na een lange dag jagen wordt zelfs de stoerste krijger wel eens moe...

Thuis postkantoortje spelen

Hier houden de kids een step-race (te leen gekregen van de kleinkinderen van Jenny!)

Roos helpt bij het kippen voeren, waar het door de regen wel in een modderpoel veranderd is.

Okke helpt Jenny en mij met koken.

Zo eten we iedere avond met de backpackers en de staf.

En tenslotte, zo kijken de kids filmpjes in het kantoortje naast ons huis.

Floods

Ja, het wordt hier op het moment steeds grimmiger met het water. En met hier bedoel ik dan Australië, want bij ons is er nog geen directe dreiging. Brisbane staat wel onder druk en dat is hier 5 kwartier ten noorden vandaan. Bij ons is een deel van de weg wel overstroomd. Dat staat ook op een van de foto’s in het vorige bericht. En het water in het meer blijft stijgen. Gisteren even besproken of er iets moet gebeuren wanneer de dam het niet meer houdt. Volgens Alex ging dat wel goed, want het water neemt maar een baan en dan kunnen de paardjes en het kalfje wel blijven staan, alleen de cavia’s moeten dan even weggehaald worden. Dat water sluit dan aan bij het water van de creek die door het land loopt (wat op die ene foto staat). Dit alles zou dan als het goed is vlak voor ons huis langs gaan.

Bij mijn zus, die ten noorden van Brisbane woont, is het op het moment een stuk spannender. Zij wonen gelukkig op een heuvel, maar ze kunnen bijna niet meer wegkomen. Daarom nog zoveel mogelijk geprobeerd te hamsteren, maar brood en melk was er al niet meer te krijgen…Ook wij gaan wel met Hosanna verstandig inkopen, want er beginnen hier wel wat straten onder te lopen en dan kan je bij bepaalde winkels niet meer komen. Maar er is weinig onrust onder de Ozzies hier. Iedereen neemt het zoals het komt.

Meekijken

Welkom op Brisbane Airport door Alex (rechts van GJ) en Corine met haar gezin.

Onze tijdelijke bolide: Nissan Skyline!

Ivor (de man van Alex) met zijn blote voeten in de modder bij de varkens en de kippen.

Bij het kalfje kijken dat gevoerd wordt…

Roos en Okke in de ‘organic garden’. De meeste groente is al geoogst, de basilicum en mint staan er nog in megabossen.

Ons eerste huisdier.

Onze eigen kleine 'flood', waar eigenlijk een brug over de kreek loopt...

The Cottage

Eindelijk, we zijn er. Na een reis die op dinsdagavond in het Ibis-hotel op Schiphol begon, zijn we aangekomen in Stokers Siding/Hosanna. Op Singapore Airport geslapen in een hotel, gezwommen, gegeten, kids gespeeld etc etc. Over Australie vliegend besef je steeds meer wat je gedaan hebt. We zijn gesprongen van de duikplank. We moesten lang in de rij staan. Maar uiteindelijk was het onze beurt en zijn we gesprongen… En nu maar zien hoe het water is!

Op Brisbane stonden Abraham en Corine met kids en Alex te wachten! Wat een feest en een gaaf welkom. Met 160 kilo zijn we uiteindelijk in 2 auto’s naar Hosanna gereden (Ivor was er ook, maar was gaan slapen in de achterbak van de bus toen we vertraging hadden.)

En dan rijd je zomaar door groen land, dampig van net gevallen regen, eucalyptusbomen, snelweg af de Tweed valley in en via Murwillumbah naar Stokers Siding.

We hebben eerst even een pizza gegeten met zijn allen en zijn daarna gaan uitpakken. (160 kilo bagage is best veel)

We hebben een Nissan Skyline tot onze beschikking voor zolang als we willen. Dit model heeft NL nooit gehaald volgens mij, maar de auto doet het en heeft een goede motor. De auto hoeft je niet op slot te zetten. En dan ons huis: liever een cottage zoals ze hier zeggen. Sleutels van het huis zijn er wel, maar die zouden ze ergens moeten zoeken… alles open dus. Insecten hebben vrije toegang 24/7 want er zijn overal gaten, kieren en spleten. Muizenkeutels en een keuken waar eigenlijk eerder in gecampeerd is dat echt gebruikt/onderhouden. Maar, alles is er en alles doet het, dus wat nog meer te wensen? Een cultuurschok is het niet, maar wennen is misschien wel het juiste woord. Van de moderne westerse wereld kom je ineens toch in de bush terecht. De kinderen doen het goed en zijn erg flexibel. De jetlag speelt nog, maar de meiden lopen al in hun laarzen rond en verkennen het huis, de tuin en ook buiten het hek. Okke slaapt nog steeds. Gisteren op Hosanna gegeten met iedereen. Jennie begroet en andere gasten, waaronder ook een Nederlandse (leuk voor de kids). Op de muur was groot geplakt: Welcome Bouwmans! We wennen en slapen en genieten van geluiden van vogels, insecten en koeien en geuren. Het was heftig, de plons was groot, om de analogie voort te zetten, maar nu zijn we boven komen drijven en gaan ons deze vijver nog meer eigen maken!

Dan helpt het om te weten dat we hier niet gekomen zijn voor de koeien en de kippen. Dat we ons geroepen voelen hier te zijn. En dat we benieuwd zijn naar wat de bedoeling van dit alles is. In vertrouwen.

De kids knutselen aan de tafel die bij de keuken staat.

De mannen ligt te slapen door de jetlag in de woonkamer.

 

Partir c’est mourir un peu

De afgelopen dagen stonden in het teken van afscheid van iedereen in Nederland. Het was ontzettend hartverwarmend, zoveel mooie woorden, zoveel hulp, en gezellige en goede laatste momenten.

GJ speecht tijdens het grote afscheidsfeest van afgelopen zondag.

We vertrekken nu voor een laatste familie-avond. Daarvandaan worden we naar het Ibis-hotel vlakbij Schiphol gebracht. En dan begint onze reis eigenlijk al: met ons 5-en slapen in een hotel en de volgende dag na een ontbijtje worden we naar Schiphol gebracht.

Het wordt nog spannend met de koffers, want het zijn er wel heel veel, maar goed we mochten 10 kg pp extra, dus dat zullen ze weten ook!

Nu hebben wij het nieuws niet echt gevolgd de laatste dagen, maar we hebben vanuit Australie nog niets gehoord over ons dat huis dat ondergelopen zou zijn, dus we zijn benieuwd wat we daar aan gaan treffen. We gaan jullie op de hoogte houden!

Het volgende bericht dus vanuit Stokers Siding…

Dag lieve allemaal hier in Nederland

As it is in heaven

Deze week 2  films gezien: As it is in heaven en gisteren Faith like potatoes. Beiden waren het bekijken zeker waard. Beide films gaan over verandering. Verandering in een mensenleven.

De eerste (mooie beelden van een Zweeds dorpje) legt de nadruk vooral op bevrijding van foute structuren en menselijke instellingen/regels.  Een slecht huwelijk, een machtsbeluste dominee in een vastgeroeste gemeenschap etc etc.  

De tweede film handelt ook over de verandering bij een boer in Zuid Afrika. Hij verandert van een harde, en aggresieve man wiens huwelijk en gezinsleven op de klippen dreigt te lopen in een nog even enthousiaste man die wonderen meemaakt en zich laat leiden door God in plaats van zijn eigen inzichten.

En dat lijkt precies het verschil tussen beide films. Bewustwording (mindfulness) en in contact komen met je kern doet de mensen in As it is in heaven ervaren dat ze een keuze hebben en doet hen stappen uit hun oude leven. Maar wat komt hierna? Het leven van de hoofdpersoon eindigt dramatisch en de film lijkt een soort nieuwe hippy cultus te propageren. Als iedereen vrij is is iedereen gelukkig. Hoe zou dat aflopen…? Bewustwording leidt bij de boer in Zuid Afrika tot overgave en het ontvangen van nieuwe inzichten en zelfs tot wonderen.

de songtext van de filmmuziek As it is in heaven:
I want to feel I’m alive
All my living days
I will live as I desire
I want to feel I’m alive
Knowing I was good enough

En de songtext van de filmmuziek Faith like potatoes
This could be my last day
I am ready
Come what may…
You have given me a new day

Beide verhalen zijn authentiek en weerspiegelen veel hoe we vandaag de dag denken en voelen. Bij het Zweedse verhaal bleef ik achter met wanhoop. Hoe zouden de mensen zich overeind houden na hun bevrijding. Het Zuid Afrikaanse verhaal gaf meer hoop. Zijn leven werd niet makkelijker, maar God’s kracht gaf hem alles wat hij nodig had. Tot slot: Faith like potatoes is gebaseerd op een waargebeurd verhaal…

Merry Christmas!

Winter in Holland

De kids in de sneeuw voor ons huisje 'De Den' op een bungalowpark in Soesterberg. Onze plek tot vertrek.

Ons huisje van binnen

Vanmorgen in het bos bij het huisje een dik pak verse sneeuw met alleen maar dierensporen...

Hier rent Roos terug naar ons huisje (hier van de achterkant gezien).

...en dan te bedenken dat we over 19 dagen in een subtropisch NSW zitten!!!

Nieuws update uit Soest en Australie

Vandaag zijn we verhuisd naar onze laatste behuizing in Nederland; een prachtige bungalow in Soesterberg! De laatste week school voor de kids is begonnen (allemaal uitdelen). Nog een laatste keer kerstfeest op school (Annejet is herder). En veel laatste momenten met familie en vrienden in het vooruitzicht. Maar om de blik van deze donkere decemberdagen af te halen, dacht ik jullie mee te nemen en een inkijkje te geven in wat ons te wachten staat… Ik volg zijdelings wat er in het zomerse Australie gebeurt en dat is typerend. Hier de headlines van het moment:

Oprah neemt de Oprah Winfrey show op in het Opera House (what’s in a name?). Het hele land lijkt maar op een ding gericht te zijn: Een glimp op te vangen van de zgn. invloedrijkste vrouw ter wereld. Intussen gaat de discussie al lang niet meer over Oprahs tour door Australie, maar over wie de rekening betaalt van deze deal tussen Tourism Australia en Oprah’s team (de tax-payer). 300 vaste fans worden in het gevolg van Oprah ontvangen als kings and queens. De spin-off van deze PR zou Australia miljoenen toeristendollars moeten gaan opleveren. Misschien. Maar als Oprah de Australiers omschrijft als ‘nicest people’ is dat iets om trots op te zijn. Zou dat ooit van Hollanders gezegd worden?

De headlines die volgen kunnen die typischer zijn: ‘Man drives car into pub’. Dit is een werkelijke headline… No comment.

En dan natuurlijk de headline daaronder: ‘Goulburn River residents brace for flood peak.’ We kennen Australie van de bosbranden, maar intussen worden oogsten vernietigd door hevige regenval, met zelfs doden tot gevolg.

Stokers Siding ontspringt de dans voor alsnog.

Top in zicht

Wat een gekke week is dit geweest. Van wachten op het visum, het onverwacht binnen krijgen, vervolgens tickets boeken en dingen in gang zetten. We hebben 5 enkeltjes Brisbane geboekt voor 5 januari 2011. Nog 5 weken ongeveer. Het zullen drukke, bewogen weken zijn. We zijn nu al bezig met mensen nog 1 keer bezoeken voor we in januari echt gedag zullen zeggen.

Deze week gaan we ook het verhuisbedrijf de datum doorgeven, zodat zij de container kunnen gaan verschepen. Wij moeten eerst in het land zijn voordat de container binnen mag komen en dan nog de tijd die het bij de douane zal kosten. Daar kunnen we volgens alle verhalen maar beter ruim voor rekenen. In het begin zullen we dus in Alex’ huis (eigenaresse) wonen met haar spullen en zij gaan tijdelijk ergens anders wonen tot hun nieuw te bouwen huis klaar is. Wat een feestje zal het dan zijn als we na 4 a 5 maanden onze spulletjes weer uit kunnen pakken en ons eigen plekje ervan kunnen maken!

Maar dan loop ik wat te ver op de feitelijke zaken vooruit. December staat voor de deur met Sinterklaas en Kerst vieren met onze families, met het opbouwen en vastleggen van mooie foto’s en herinneringen en met afscheid nemen.

Thank God!

En als je dan na lang wachten, veel regelen, praten, nog meer wachten en bidden, je mail opent om te checken of er bericht is over het visum en ziet dat er een bijstaat met titel Student Visa, dan weet je nog even niet hoe je dat moet vinden: zouden ze meer informatie willen, wordt het afgewezen of zou het dan nu toch… We openden vanavond rond half 8 dat bericht en daarin stond het: VISA GRANTED!

WOW, wat een opluchting, wat een blijdschap en wat zijn we dankbaar. Nu kunnen we verder op het pad wat we een goed jaar geleden zijn ingegaan met de volgende stappen van tickets boeken en afscheid nemen…

Update in foto’s

Het is vreemd maar nu na 4,5 jaar moet ik mijn best doen om in goed Nederlands een bericht te typen voor ons blog. We voelen ons zo geintegreerd in deze lokale samenleving dat we er niet meer toe komen nieuwigheden of immigratie ervaringen te delen. Daarnaast gaat facebook ook zo snel. Maar voor degenen die niet aangelsoten zijn via facebook wilden we toch een update geven van ons wel en wee!

Werk: We wonen en leven nog steeds op Hosanna. Het bevalt ons goed en we hebben hierdoor onze permanente verblijfsvergunning gekregen. Het werk op Hosanna is nu na 4 jaar verschoven naar fine-tunen van de bestaande processen. Zo hebben we een nieuwe website opgezet en dito facebook pagina voor het bedrijf.

Thuis: De kinderen worden allemaal thuis onderwezen: homeschooling! Dat bevalt erg goed. Okke is erg goed in rekenen. Beter dan zijn 2 oudere zussen zelfs! Roos vind ‘social studies’ vooral leuk en Annejet zingt door de hele dag inclusief school werk- heen! Roos houdt van dieren en heeft zelf kippen. Ze heeft er nu een die ze zo tam heeft dat die op haar schouder zit! Laatst wilde ze naar bed gaan en zag ze nog net op tijd dat er een ei op bed gelegd was. Tja dat gebeurt hier in huize  Bouwman in Australie! Annejet is de meest muzikale. Ze leert zich zelf ukele spelen en zingt ook mooi. Alles is muziek voor haar! Okke is een bouwer. Hij knutselt graag. proefjes met vuur, bouwen met hout, lego-en en hij blijft onze avonturier en is in vele opzichten de eerste van het team. Hij springt als eerste in de spreekwoordelijke ‘sloot’. De kinderen zitten allemaal op een soort gym en allemaal oefenen ze zich buiten in bruggen, handstanden, radslagen en salto’s nu zelfs! Tel de factoren bij elkaar op en het zal u niet verbazen dat Okke voor de 2e keer zijn sleutelbeen heeft gebroken! De kinderen kunnen sinds een paar maanden paard leren rijden bij iemand uit de buurt! Ze waren eerst een beetje bang, maar wilden wel graag. Na een les of 10 kunnen ze nu allemaal in draf. Maar meer nog hebben ze heel veel geleerd over paarden, hoe ze te benaderen en te ontspannen!

Bezoek: Na het bezoek van de Bouwman familie in 2014 hebben we in April Annemieke’s ouders over gehad! Geweldig om opa en oma dichtbij te hebben voor de kids en ons! In juni kijken we uit naar de terugkomst van Annemieke’s zus en in juli komen goede vrienden van ons op bezoek! Dat zijn hoogtepunten en bijzondere momenten!

Ons leven kan door de foto’s mooi, groen en een grote vakantie lijken. Vergist u niet! Dagelijks meer dan 35 graden is niet makkelijk in een huis zonder goede isolatie! Slangen in de tuin is soms toch even schrikken en mieren en kakkerlakken betalen nog steeds geen huur: Misschien dat er daarom zoveel zijn! We leven een eenvoudig bestaan en genieten van alle dingen die onze Hemelse Vader geeft in zijn voorziening. We hebben geleerd en leren nog steeds om ons niet te richten op iets anders dan Hem! (Marcus 12:30-31) We hebben ervaren en geloven dat dan al het andere vanzelf komt.

We genieten van het hebben van een open huis. Op maandagavond is het huis vaak vol met mensen voor ons ‘open dinner’. En ook door de weeks komen er vaak mensen langs. Daarnaast hebben we al een paar keer volunteers van Hosanna die terugkeren en neerploffen op onze slaapbank! We hebben zoveel verschillende mensen, culturen en verhalen mogen horen, een enorme verrijking voor ons leven en een rol om daarin terug te geven van wat ons verhaal is. We beschrijven onze levenswandel vaak als een journey, een reis. En die delen we graag met een ieder die langs komt!

Last but not least: de foto’s zijn hier te vinden https://picasaweb.google.com/111229350643352453138/May2015?authkey=Gv1sRgCKPWkNTSx-jKTQ#

De foto’s zijn vanaf Nov 14 tot en met May 2015 De reis naar Tasmanie in dec 2014 staat er als laatste in de rij. Waarschijnlijk zullen we dit blog niet veel meer gebruiken. Op Annemieke’s fb pagina is vast ook een goede indruk te krijgen van ons wel en wee! https://www.facebook.com/annemieke.bouwman.9

Liefs en groeten uit Stokers Siding!

Gerrit-Jan, Annemieke, Roosmarijn, Annejet, Okke, Abel